XVIII. Początek wiosny, koniec lata

            Niezauważenie mijały dni i miesiące. Trudno było poznać odmienioną Krainę Śmierci – chmury praktycznie nie zakłócały błękitu nieba, liście skrzyły się złotem, a sam zamek dosłownie odmłodniał. Powietrze napęczniało od szczęścia i spokoju, a delikatny wiaterek cicho szumiał wśród traw. Chłodne morze nabrało intensywnej, egzotycznej barwy, a piach wyglądał jak skruszone złoto. Jedynie w oddali widać było mgłę okalającą najwyższe szczyty królestwa.

            Przyczyna tej zmiany wyszła właśnie na zewnątrz, ubrana w białą, zwiewną suknię tańczącą na wietrze. Rozpuszczone włosy były jeszcze w nieładzie. Musnęła palcami chłodną, złotą skórę jednego z gryfów – stworzenie przeciągnęło się i przymrużyło oczy, zadowolone z tej pieszczoty.

Lena dopiero wstała. Nie zastała Śmierci leżącego u swego boku, ale dobrze wiedziała, że miał pilne sprawy. Postanowiła, że przespaceruje się po swoim królestwie – teraz nie tylko w myślach nazywała je swoim. Tutaj był jej dom, nigdzie indziej. Miała dwadzieścia trzy lata i nareszcie odnalazła swoje miejsce w świecie – nawet, jeśli to nie był świat, do którego pierwotnie należała.

            Ponad rok upłynął od oświadczyn Śmierci, a wydawało jej się, jakby spędziła z nim o wiele więcej czasu. Mimo tego, nie bała się końca tej sielanki – miała ona trwać na wieki, zgodziła się na to, kiedy przyjęła oświadczyny. Nie żałowała tego. Śmierć działał na Lenę tak… ożywiająco. Jakby była stworzona do bycia jego towarzyszką, jakby był jej brakującą częścią, która nareszcie znalazła się na odpowiednim miejscu. Dawał jej tyle odwzajemnionego szczęścia i miłości. Otaczał ją opieką, a ona sprawiła, że był tą samą istotą, która niegdyś pokochała Nadzieję.

            Stanęła przy różanym ogrodzie, pieszcząc nos zapachem kwiatów. I wtedy niespodziewanie poczuła na swojej talii znajomą dłoń.

- Dzień dobry –powiedziała do Śmierci odwracając się w jego stronę. Wyglądał jak bóg, jej własny bóg – nie tylko ona zmieniała się przez tą miłość. Pocałował z umiłowaniem jej usta i wziął ją na ręce.

- Śniadanie? – zapytał. Jednak ona już jadła, dlatego usiedli w salonie, a Xavier przyniósł im czerwone wino.

- Mamy jakieś święto?

- Każdy dzień z tobą jest świętem – powiedział tylko podając jej kieliszek. Roześmiała się.

- W takim razie powinniśmy na co dzień chodzić pijani – odpowiedziała mu, upijając łyk wytrawnego wina. – Załatwiłeś wszystko, co chciałeś?

- Tak – skinął głową z tajemniczym wzrokiem. Spojrzała na niego pytająco, a wtedy wyciągnął zza pazuchy dwa eleganckie zaproszenia. Lena otworzyła jedno.

- Pomyślałem… - chrząknął. – Pójdziemy tylko na chwilę. Nic chyba się nie stanie.

- Opera! – wykrzyknęła z entuzjazmem i wskoczyła na jego kolana, obejmując go. – Dziękuję, kochanie. To naprawdę świetny pomysł.

- Tak myślisz? – zapytał z wahaniem, na co pokiwała głową. Rozpogodził się i schował bilety. Był usatysfakcjonowany jej reakcją – miał czasami wątpliwości, nie mógł się oszukiwać – Lena jako człowiek potrzebowała innych ludzi. Dlatego też, od czasu do czasu, zamiast spotkań z bogami i innymi istotami z nieludzkiego świata, zabierał ją gdzieś, tak, by przebywała wśród ludzi. Zachowywał wtedy nadzwyczajne środki ostrożności, ale dla jej uśmiechu zrobiłby wszystko.

Popołudniu Lena wyszykowała się do wyjścia – ubrała długą, czarną suknię na nieco szerszych szelkach z dosyć głębokim dekoltem, rozszerzającą się delikatnie ku dołowi. Upięła włosy, pomalowała się, a na koniec ubrała długie, koronkowe rękawiczki.

Tak wyobrażała sobie królową Śmierci.

Wieczorem złapała go za dłoń i w następnym momencie znajdowali się na niewielkim placyku wybrukowanym kostką. Było już ciemno, lecz latarnie oświetlały drogę.

Włochy – pomyślała Lena rozglądając się. Byli blisko, ponieważ spotkali więcej par ubranych w eleganckie suknie i garnitury. Budynek opery nie był duży, lecz pięknie zaprojektowany. Śmierć skierował ją do przestronnej sali, na dole której znajdywała się  scena. Lena spojrzała w górę – nie było dachu, tylko dobrze widoczne gwiazdy. Całą salę oświetlały pochodnie, nadając ludziom nieludzkiej nuty.

Weszli po schodach, do dwuosobowej loży. Śmierć nie wyglądał na całkiem rozluźnionego, co chwila spoglądał na boki, jakby obawiając się ataku. Ścisnęła mocniej jego dłoń i przeniosła wzrok na plan występu.

Siedziała oparta o niego, słuchając pieszczących ucho dźwięków, patrząc z góry na innych ludzi. Wydawało jej się to takie nierealne – jakby byli tylko jej wyobrażeniami, nierealnymi projekcjami. Wpatrywała się w nich, kiedy jej uwagę przykuł wysoki głos śpiewaczki. Spojrzała na nią, czując gęsią skórkę.

- Co to jest? – zapytała wskazując na scenę.

- Dante „La Vita Nuova” – wyjaśnił jej Śmierć i pokazał tłumaczenie na karcie. – A dokładniej „Vide Cor Meum”.

Chór: I myśląc o niej

Słodki sen ogarnął mnie

Jestem twym panem

Ujrzyj serce twe

To tym sercem płonącym

Sercem twym,

(Chór: Ona drżąc)

Posłusznie żywi się.

Płaczącym ujrzałem go wtedy,

Opuszczającego mnie.

Radość zmienia się

W najbardziej gorzkie łzy

Spokój otacza mnie

Serce me

Spokój otacza mnie

Ujrzyj serce me.

            

           Poczuła dreszcze słysząc głos śpiewaków. Do oczu mimowolnie napłynęły jej łzy wzruszenia i przytuliła się do Śmierci. Na końcu utworu po twarzy spłynęła jej łza.

- Piękne – wyszeptała cicho do niego.

- Też tak uważam – przyznał, spoglądając na nią, lecz ona nic już nie powiedziała.

Dopiero po zakończeniu, kiedy wyszli na zewnątrz mogła nabrać głębszego oddechu – występ zrobił na niej piorunujące wrażenie, zapierał dech w piersiach. Cieszyła się, że Śmierć wymyślił coś takiego – miła odmiana miłej codzienności.

- Wracamy? – zapytał, wciąż obsesyjnie rozglądając się na boki. Uśmiechnęła się widząc jego nerwy i skinęła głową.

            Stojąc już w sypialni Śmierć objął Lenę.

- Podobało ci się? – upewnił się.

- Tak – pytał się o to już chyba piąty raz od ich powrotu, i piąty raz słyszał tą samą odpowiedź. – To był naprawdę udany prezent, Śmierć.

Uśmiechnął się ze szczerością, a Lena pocałowała go w usta, łapczywie, jakby mogła go mieć tylko przez chwilkę. Ściągnęła jego koszulę, rzucając ją niedbale w bok. On zjechał dłońmi w dół i zaciskając je zaraz przed kolanami uniósł ją do góry. Zachichotała, kiedy upadli na łóżko i przewróciła go na plecy, tak, że znajdowała się na górze. Sięgając do tyłu odsunęła suwak sukienki, i patrząc mu w oczy ściągnęła ją. Uwolniła włosy z upięcia, rozrzucając je na wszystkie strony. Śmierć nie wytrzymał i chciał usiąść, tak, by ustami dotykać jej ciała, lecz ona pchnęła go z powrotem na pościel. Zaczęła wodzić dłonią po jego torsie, obserwując jego przymknięte oczy, czując jego dłonie zaciskające się na jej udach. Kiedy dotarła do jego spodni i rozpięła guzik złapał jej dłoń i chciał ją przyciągnąć do siebie, lecz wyrwała mu się i groźnie pokiwała palcem. Wróciła do rysowania palcami ścieżek na jego piersi.

- Doprowadzisz mnie do szaleństwa – powiedział Śmierć, oddychając głęboko. Spojrzała na niego niewinnie i poruszyła delikatnie biodrami, obserwując jego reakcję.

- Tym? – zapytała z powagą. Nie odpowiedział jej, skupiając całą siłę woli na tym, by nie przyciągnąć jej do siebie. Zaczęła się bawić odpiętym guzikiem jego spodni, by następnie schylić się i celowo omijając usta pocałować go w ich kącik, nie dając mu możliwości na odwzajemnienie.

- Czy tym? – szepnęła i zjechała ustami do jego szyi. Składała mu słodkie pocałunki, aż nie wytrzymał i szybko zamienił się rolami, i teraz to ona leżała na plecach i była obdarowywana pocałunkami. Jego usta utorowały ścieżkę biegnącą do skraju koronki majtek. Lena wygięła się do tyłu, w oczekiwaniu. Czuła przez materiał jego oddech, czuła jego dotyk. Nagle przestał ją pieścić i ponownie jego usta znalazły się przy jej szyi, podczas gdy ręce ściągały z niej bieliznę. Czuła ciepło na podbrzuszu i nie mogła już czekać, chciała go poczuć. Wszedł w nią powoli. Jęknęła z pożądania, kiedy wycofał się i objęła go nogami, przyciągając do siebie.

- Teraz to ty doprowadzasz mnie do szaleństwa – wydyszała, czując na uchu jego marmurowe wargi. Usłyszała cichy śmiech, a później, nie chcąc trzymać ją w tej denerwującej niepewności z powrotem zawitał w jej ciele i nie odłączył się od niej do samego końca w tym tańcu miłości.

            Kiedy Lena zasnęła Śmierć lawirował wśród myśli, zmęczony, ale spełniony. Zastanawiał się nad słowami, które kiedyś usłyszał od brata. Powiedział mu, że Lena jest naprawdę niezwykła. Wiedział dokładnie dlaczego. Po pierwsze potrafiła go pokochać – istotę, przez którą tak drastycznie zmieniło się jej życie. Po drugie on sam nie wierzył, że kiedykolwiek kogoś znowu pokocha – dla niego miłość odeszła wraz z Nadzieją.

A ostatnią rzeczą było to, że dała mu Nadzieję, chociaż ona odeszła wieki temu. Dała mu coś, na czym tak bardzo mu zależało… A nim się zorientował okazało się, że teraz tylko na niej mu zależy, że nie ma już dawnej ukochanej, bo nie jest mu potrzebna ta przeszłość. Nigdy nie zdoła jej tego wynagrodzić.

- Dziękuję – szepnął do śpiącej dziewczyny i zamknął oczy.

           

W ciemnej komnacie na tronie siedziała Życie. Obok tronu, na zimnej, zakurzonej posadzce spoczywała Pożądanie, opierając głowę o kolana matki. Życie gładziła ją po włosach. Na jej twarz wstąpił obrzydliwy uśmiech.

- Już niedługo, moje słońce – powiedziała spokojnie. Pożądanie obrzuciła ją zaszklonym spojrzeniem pełnym nadziei. – Lato już się kończy, a z jego końcem tym razem prócz zimy przyjdzie wiosna.

Pożądanie uśmiechnęła się złośliwie. Czuła miłość Śmierci i Leny. Czuła ich wzajemny dotyk. Obietnica końca naprawdę poprawiła jej humor.

                                                                           ***

Witajcie :) Obudziłam się tak wcześnie, więc postanowiłam spożytkować ten czas na poprawienie rozdziału, który co prawda obiecywałam dodać za tydzień, lecz nie mogłam się powstrzymać (może dlatego, że kiedy mam się uczyć zawsze szukam innego zajęcia). 

W każdym razie, komentujcie, dzielcie się swoimi opiniami i interpretacjami. Jestem ciekawa co wymyślicie :)

Jednocześnie zapowiadam, że następny rozdział już wkrótce zaskoczy was swoją objętością - jednocześnie uchylę rąbek tajemnicy i zdradzę, że do końca zostały trzy rozdziały (to nie znaczy, że skończę powieść, tylko, że akurat TA historia się zakończy) :) Zamykam buzie na kłódkę i wyrzucam kluczyk, bo za chwilę powiem za dużo.

Miłych Snów - powiedziała Igrająca ze Śmiercią, po czym zasłoniła okna i poszła do Śnienia :)