XIII. Poznać Śmierć

Pożądanie szła szarym korytarzem pałacu matki kręcąc ponętnie biodrami. Jej czerwona, zwiewna suknia falowała z każdym jej ruchem. Na jej pięknej twarzy nie było, jak zwykle uśmiechu – jej usta były zaciśnięte, a w oczach błyskały gniewne iskry.

Czuła Zazdrość – była już blisko, ale czuła ją również w sercu. Pożądanie bowiem bardzo dawno temu sama czegoś pożądała. A raczej kogoś. Śmierci.

Była zła na matkę, która nie chciała podjąć żadnych kroków, by zniszczyć Śmierć. Chciała, by cierpiał, by cierpiał teraz.

Otworzyła drzwi komnaty i zastała tam bladą, czarnowłosą postać siostry. Zazdrość była jej ulubioną siostrą – często Pożądanie działała z pobudek Zazdrości i wiedziała, że jej siostra w połączeniu z jej mocą może być bardzo groźna.

- Ciągle o nim myślisz. Porzygam się zaraz – powiedziała wysokim, dziewczęcym głosem Zazdrość. – Dobrze wiesz, że to za wysokie progi dla ciebie.

Pożądanie parsknęła śmiechem. Przeszła przez szarą, przytłaczającą komnatę i usiadła na zakurzonym łożu.

- A ty powinnaś wiedzieć, że jego już nie chcę. Jedyną rzeczą jaką chcę jest jego cierpienie.

- Matka kazała ci czekać – przypomniała jej siostra i podeszła do niej bliżej. – Nieładnie, siostro. Chcesz się jej sprzeciwić?

- Nie. Chcę przyśpieszyć to, co i tak jest nieuniknione. Pomożesz?

Jej siostra przegarnęła długimi palcami włosy. Usiadła obok niej i przysunęła usta do ucha siostry.

- Mogłabym – szepnęła i uśmiechnęła się pożądliwie.

- Czuję to cholerne uczucie jakim Śmierć obdarzył tą dziwkę – powiedziała z obrzydzeniem Pożądanie. - Nie chcę tego czuć.

- Ty czegoś „nie chcesz”? – na lekko wydłużonej twarzy Zazdrości zaigrał kpiący uśmieszek. Pożądanie zacisnęła zęby.

- Ta suka musi umrzeć. Musimy to tak rozegrać, żeby Śmierć w jakiś sposób nam ją wystawił. On jest bardzo podatny na nasze wpływy, więc nie powinno przysporzyć to nam problemu – głos Nieczystości przybrał profesjonalny ton, jakby takie rzeczy planowała codziennie.

- Nasza matka wie co mówi – znienacka rozległ się głos pełen wyższości. W ciemności za otwartymi drzwiami wyłoniła się następna postać. Miała skórę jak mleko i ubrana była we wspaniałą pudrową suknię opadającą do ziemi. Jej blond włosy opadały w falach do ramion, a blade usta były bez wyrazu.

- Nikt nie prosił cię o zdanie, Dumo – wysyczała Pożądanie. Pycha zmroziła ją szarym chłodem oczu.

- Kiedy zaplanowałaś, by nasz wuj wziął dziewczynę do siebie jakoś ci nie przeszkadzała moja ingerencja – odwróciła wzrok od sióstr. – Po prostu mówię, że nasza matka może na zewnątrz jest zniszczona, ale jej umysł jest nadprzeciętny. Jeśli mówi, że mamy czekać to znaczy, że ma jakiś plan.

- Trzeba działać szybko! Dopóki ich uczucie jest najgorętsze! – krzyknęła Pożądanie, na co Duma tylko zachichotała zakrywając usta dłonią.

- Ale zemsta najlepiej smakuje na zimno…

            Śmierć siedział naprzeciwko Leny i wpatrywał się w nią. Dziewczyna nie zwracała na to uwagi, albo tylko udawała, że nie widzi i nie krępując się jadła obiad. Zamyślił się.

Kiedy grał jej na pianinie kątem oka zobaczył jej wzruszenie. Widział jak się w niego wpatruje i jak wiele emocji wywołała w niej jego gra. Śmierć był ciekaw, o czym dokładnie myślała w tamtej chwili.

- Nie jesteś głodny? – z zamyślenia wyrwał ją jej głos. – Nic nie zjadłeś.

- Nie, Lena, nie jestem głodny – uśmiechnął się lekko, jakby jej słowa były zrozumianym tylko dla niego żartem. Spojrzała na niego pytająco.

- Nie czuję głodu – pośpieszył z wyjaśnieniem.

- Mogłam się domyślić – uśmiechnęła się szeroko i napiła się czerwonego wina. – Sen zawsze tak dużo je, ale wspominał kiedyś, że nie jest mu to potrzebne. Czasami zapominam, że przecież nie jesteście ludźmi.

- Tak? – zainteresował się Śmierć. Dziewczyna widząc jego badawcze spojrzenie nieco się zaczerwieniła, ale ciągnęła dalej.

- W końcu wyglądacie jak ludzie. I po prostu… Twoje zachowanie czasami również jest bardzo ludzkie. Wiesz co mam na myśli? – odkaszlnęła speszona i spuściła wzrok na swój talerz.

- Nigdy nie zwracałem uwagi na to, żeby zachowywać się jak człowiek – odpowiedział cicho.

- Może i nie zwracałeś, ale wierz mi, że w wielu sprawach jesteś podobny do ludzi.

- Czy to jest, twoim zdaniem, dobre? – zapytał z ciekawością. Lena popatrzyła mu w oczy i miała już przytaknąć, lecz przypomniała sobie rozmowę ze Snem po tym, jak spotkała Śmierć w hospicjum.

- Nie. To znaczy… - zawahała się. – Nie do końca. Gdybyś był człowiekiem i pełnił rolę Śmierci… To nie byłoby dla ciebie dobre. Wiesz, kiedy spotkaliśmy się w hospicjum i zabierałeś ze sobą Petera pomyślałam, że takie odejście nie jest ani złe, ani smutne. Ale później Sen powiedział mi, że nie powinieneś tak robić, bo kiedy angażujesz się uczuciowo mógłbyś ulec destrukcji.

Śmierci zaschło w gardle.

- Czyli w ogóle nie powinienem zachowywać się jak człowiek?

- Nie – zaprzeczyła gwałtownie. – Chodziło mi o to, że podczas… pracy nie powinieneś być taki empatyczny. A w… innych sytuacjach owszem. Uczucia nie są niczym złym, każdy chce coś czuć. A wy… Nie wyobrażam sobie takiego istnienia. Jesteście tutaj od początku i…

- Rozumiem co masz na myśli – powiedział widząc, że dziewczyna nie do końca jest w stanie ubrać w słowa swoje myśli. Po jego sercu rozlało się ciepło. Czyli uważała, że ma prawo do ludzkich uczuć. Do przyjaźni, smutku… Do miłości. Jako tak długowieczna istota poszukiwanie sensu istnienia było dla niego bardzo ważne. Z początku nie brakowało mu niczego, lecz kiedy pojawili się ludzie… Widząc ich uczucia i emocje chcąc nie chcąc pożądał odczuwać to samo co oni – paradoksalnie, wywyższał się nad inne istoty, lecz pragnął być chociaż w części jak one. Jednak w sprawie emocji był laikiem – to dlatego tak bardzo bolało, kiedy jego dawna miłość zniknęła. Ludzie potrafią sobie radzić ze stratą – byli w tym mistrzami, a on, chociaż zawierał pierwiastek doskonalszy od człowieka nie potrafił poradzić sobie z jej odejściem. Przez to, że Śmierć nie był człowiekiem jego uczucia były takie silne, tak nieopanowane. Jeśli chciał być jak ludzie, musiałby uczyć się od nich – i oto nadarzyła się okazja, siedziała tuż przed nim.

            Wiedział, że Lena już wiele w nim zmieniła. Widział to patrząc na swoje odbicie w lustrze, widział to w krajobrazie swego królestwa, czuł to w sercu. Jedyną rzeczą, jakiej się bał była ponowna utrata czegoś, na czym będzie mu zależeć. Tego nie da rady znieść. Wcześniej sądził, że nic nie jest w stanie go zniszczyć, lecz teraz wiedział, że to nieprawda. Destrukcyjna jest strata swojej miłości, niszczy ona od wewnątrz, aż w końcu chce się zapaść w nicość, nie istnieć. Śmierć musiał nauczyć się życia, tak, jak dziecko uczy się pisać, metodą prób i błędów. A dzięki Lenie miał szansę, żeby błędów było o wiele mniej.

            Po obiedzie wybrali się na spacer. Postanowili wspiąć się na najwyższy z okolicznych pagórków – Lena chciała zobaczyć całe królestwo. Droga nie była męcząca, chociaż czasami Śmierć musiał pomagać dziewczynie przytrzymując ją za ramię, by nie upadła – miejscami było dosyć stromo, a jej pantofelki nie były dobrym obuwiem na takie wędrówki. Za każdym razem, kiedy ją przytrzymywał na jej policzki wstępował rumieniec, a jej oddech na moment zamierał. Kilkadziesiąt minut później znaleźli się na szczycie. Lena miała zaczerwienioną twarz z wysiłku i dosyć porywistego wiatru. Rozejrzała się dookoła. Mimo, że znajdowali się w najwyższym okolicznym miejscu i tak nie była w stanie dojrzeć granic królestwa. Gdzie nie sięgnąć wzrokiem widać było łąki, kolorowe lasy, jeziora. Lenie zdawało się, że na północy widzi jakieś większe wzniesienia, lecz było to tak daleko, że mogły się one okazać przewidzeniem. Na południe od zamku rozciągał się ocean, również zdający się nie mieć końca.

- Nie sądziłam, że twoja kraina jest tak wielka – jej oddech powoli się uspokajał.

- Jestem pewien, że ona nigdy się nie kończy – odpowiedział. Widząc jej pytające spojrzenie pośpieszył z wyjaśnieniami. – Jeśli obrałabyś sobie jakiś kierunek, to wątpię, że znalazłabyś nagle jakąś nieprzekraczalną granicę. Podejrzewam, że idąc na północ w końcu doszłabyś do morza. Ale tutaj wszystko lubi się zmieniać.

- Czyli ta kraina jest jak osobna planeta? Kula? – zapytała z zafascynowaniem. Wzruszył ramionami.

- Czemu nie. Kula to figura doskonała. Zresztą nigdy nad tym się nie zastanawiałem. Nieczęsto zwiedzam swoje królestwo. Nie mam na to czasu.

- Ale za to byłeś we wszystkich miejscach na świecie. To takie… Fascynujące. – zmarszczyła brwi, zastanawiając się nad czymś. – Jak to jest, Śmierć, że jesteś tutaj ze mną, a jednocześnie gdzieś indziej, i to nie tylko w jednym miejscu?

- Nie wiem jak ci to wytłumaczyć. Jestem tutaj jako antropomorficzna idea, lecz moja świadomość jest bardzo podzielna. Nie wiem jak inaczej to wyjaśnić.

- A odczuwasz zmęczenie? Przecież ciągle coś robisz.

- Prawie nigdy nie odczuwam fizycznego zmęczenia – powiedział tylko.

- A psychiczne częściej? – wypaliła nie myśląc. Jego twarz skamieniała na moment. – Przepraszam, ja nie chcę być wścibska.

- Prawie zawsze – odpowiedział cicho na jej pytanie. – Dawno nie czułem się psychicznie wypoczęty. Być może potrzebuję pomocy Snu.

- To dlaczego go nie poprosisz? – na jej pytanie uśmiechnął się krzywo.

- Jeśli Sen pomoże mi naprawdę zasnąć, to i moja świadomość zostanie uśpiona – w ten sposób na wszystkich światach nikt nie będzie mógł odejść. Niestety, ale nie mogę na to pozwolić. Ja i moje rodzeństwo jesteśmy tutaj po to, by utrzymać równowagę i harmonię. Kiedy zabrakłoby któregokolwiek z nas… Szkody mogłyby być nieodwracalne.

- Mogłyby? A nie mógłbyś później się pośpieszyć i zabrać tych, którzy mieli umrzeć?

Jego twarz się rozpogodziła – widząc jej zaangażowanie w temat miał ochotę się roześmiać, po raz pierwszy od tak dawna.

- Nie mam pojęcia. Widzę, że usilnie chcesz mnie uśpić – powiedział łagodnym tonem, na co ona zachichotała.

- Po prostu chcę, żebyś był wypoczęty – uśmiechnęła się do niego. Przez moment patrzyli na siebie, a później jednocześnie odwrócili głowy, jakby ich zachowanie zabrnęło nie w tym kierunku.  

- To wspaniałe, że byłeś w tylu miejscach. Tyle widziałeś – powiedziała rozmarzonym głosem.

- Jeśli tego pragniesz mogę cię zabrać ze sobą w kilka miejsc. Nawet teraz – zaproponował z wahaniem.

Lena na początku przeraziła się – miałaby towarzyszyć mu podczas jego pracy? Lecz wrodzona ciekawość  nie pozwoliła odmówić. Skinęła głową i podała mu dłoń. Ujął ją delikatnie i rozpłynęli się w powietrzu.

            W Lenę uderzyła fala ciepła. Zdezorientowana rozglądała się dookoła – najpierw ujrzała piękne, lazurowe morze, nieskazitelnie biały piach i palmy. Błękitne niebo pozbawione było chmur, a świeża bryza orzeźwiła jej ciało. Była na jakiejś rajskiej wyspie. Obejrzała się za siebie – Śmierć przyglądał się badawczo niebu, jakby widział w czystym błękicie coś niezwykłego. W czarnym stroju stanowił kontrast jasnej wyspy. Uśmiechnęła się do niego, ale on nadal patrzył nad nią. Dziewczyna zaniepokoiła się, kiedy usłyszała głośny szum. Odgłos narastał i narastał,  aż w końcu zza drzew wyłonił się płonący śmigłowiec. Usłyszała krzyki, a później maszyna uderzyła w ziemię jakieś pięćdziesiąt metrów od nich i nastąpił wybuch. Lena otworzyła szeroko oczy i zakryła dłonią usta. Fala uderzeniowa nie była silna, lecz dziewczyna opadła na kolana, a jej włosy rozwiały się we wszystkie strony. Spojrzała na Śmierć ze łzami w oczach – jego postać rozmyła się na moment, a na jego twarzy dostrzegła ten nieludzki, obcy wyraz. Sekundę później pojawił się przy niej i złapał ją za rękę. W następnym momencie klęczała na wybrukowanej uliczce, a zewsząd otaczały ją kolorowe domy. Śmierć pochylił się nad nią z zatroskaną miną.

- Przepraszam, Lena. Nie wiedziałem co dokładnie się wydarzy.

Dziewczyna była w szoku i nie mogła wydusić z siebie ani słowa. Drżały jej ręce.

- Lena? – Śmierć oczekiwał odpowiedzi, przeklinając się w duchu za to, że zaproponował jej tą podróż. – Musimy iść. Wstań, odeślę cię do zamku.

- Nie… - zaschło jej w ustach i przełknęła ślinę. – Nic mi nie jest.

- Naprawdę przepraszam. Nie chciałem cię wystraszyć. Dla mnie takie rzeczy są normalne…

- Chodźmy dalej – wyszeptała tylko. Pomógł jej wstać i oparła się na jego ramieniu. Nadal drżała. Powolnym krokiem udali się do obdartej kamienicy. Z zaobserwowanych szyldów nad drzwiami wywnioskowała, że są w Meksyku. Pozwoliła Śmierci, by wychodząc po schodach budynku objął ją i pomógł wejść. Śmierć otworzył jedne z drzwi i w jej nozdrza uderzył odór choroby.

- Muerte – usłyszała chrapliwy, męski głos. W rogu zagraconego mieszkania, na kanapie siedział mężczyzna. Był stary, a jego skóra spalona przez słońce. Odkaszlnął i z jego ust wyleciała krew. – On wie kim jesteś? – zapytała słabym głosem. Śmierć skinął tylko głową.

- Octavio, twój czas dobiegł już końca – powiedział ze spokojem, na co mężczyzna uśmiechnął się. Następnie przeniósł spojrzenie na Lenę, paraliżując ją. Po chwili jego oczy zmatowiały, a głowa opadła na bok. Postać Śmierci ponownie się rozmazała i jego twarz ponownie straciła ludzki wyraz.

Lena nie mogła oderwać wzroku od zwłok mężczyzny. Czuła, jak z jej twarzy odpływa krew. Zakołysała się, w głowie jej zawirowało – w ostatniej chwili mężczyzna złapał ją i wziął na ręce.

- Lena! – w jego krzyku usłyszała… niepokój? Sama nie wiedziała. Poczuła przytłaczającą ciemność, jednak nie zemdlała. Przycisnęła głowę do torsu mężczyzny, próbując odzyskać jasność myślenia. Mrugnęła, a kiedy otworzyła oczy byli już w zamku. Śmierć posadził ją delikatnie na fotelu i przyklęknął przy niej.

- Powiedz coś! – rozkazał rozpaczliwie. – Jesteś blada jak…

- Śmierć? – weszła mu w słowo i mimo osłabienia uśmiechnęła się.

- To nie jest śmieszne, Lena. Gdybym wiedział, że tak zareagujesz…

- Daj spokój. Sama nie wiedziałam, że tak to we mnie uderzy – zamknęła oczy i posmutniała.

- Nadal czujesz się słabo? – zapytał z troską.

- Nie. Nie o to mi chodzi – odpowiedziała, lecz bała się dokończyć. Zobaczyła dwie śmierci i zareagowała tak impulsywnie. A on… Kto wie ile śmierci widzi na co dzień. Nie mogła tego pojąć. Zrobiło jej się go żal, zrozumiała bowiem, jak wielkie brzemię nosi.

- Jak ty to znosisz? – zapytała po chwili. Jego twarz stężała i Lena zobaczyła w nim tylko starą istotę, zmęczoną, smutną i samotną.

- Wyłączam to, co nazywasz człowieczeństwem. Wtedy jest trochę lżej – wyszeptał z bólem. W jego oczach zalśniły łzy. Lena nie wiedziała jak zareagować – impulsywnie objęła jego głowę i przytuliła do siebie, próbując go pokrzepić. Śmierć znieruchomiał na chwilę, lecz poddał się jej dotykowi. Po chwili odsunął się od niej i na jego twarz ponownie wstąpił chłód i dystans.

Ona jednak nie dała się oszukać. Nareszcie poznała Śmierć. Prawdziwego, bez nieludzkiej maski, którą przybiera na co dzień. 

                                                                          ***

Nadszedł czas na kolejny rozdział - powiedziałabym, że kluczowy, ale każdy może go odebrać inaczej. Czasami wydaje się, że kogoś znamy - w końcu wiem jak ma ten ktoś na imię, gdzie mieszka, czym się zajmuje... Ale nadchodzi taki moment, kiedy ten ktoś na chwilkę się odsłania - odsłania swoje prawdziwe oblicze. I to zawsze jest ten kluczowy moment, apogeum sytuacji, po którym wszystko albo wróci do normy, albo... albo wszystko się zmieni.

Czytelniku, jeśli przeczytałeś, pozostaw po sobie jakiś ślad. Dobre sny czekają do rozdania :)