XVI. Perspektywa

            W dniu dwudziestych drugich urodzin Leny Śmierć i Sen postanowili urządzić dla niej małe przyjęcie w Śnieniu. Śmierć obudził się bardzo wcześnie – pogładził śpiącą Lenę po plecach, na których igrały nieśmiało płomyki słońca wkradającego się przez okno. Zarumieniony delikatnie policzek wspierała na jego torsie, tak, że czuł na skórze jej głęboki oddech. Starając się zachowywać jak najciszej, Śmierć delikatnie ułożył ją na poduszce, odgarnął jej splątane włosy z czoła i złożył na nim delikatny pocałunek. Usta dziewczyny uniosły się w uśmiechu, lecz nie obudziła się – Śmierć wiedział, że to sprawka Snu. Chciał, żeby wstała wypoczęta, dlatego jego brat obdarzył ją najsłodszymi snami jakie tylko mógł stworzyć.

            Chwilę później był już w Śnieniu. Jego brat naprawdę się postarał – chociaż przewidywali, że na przyjęciu nie pojawi się dużo osób, to wielka sala była urządzona z przepychem, udrapowana jasnym, lawendowym materiałem. Olbrzymie lustra na ścianach tylko podkreślały jej monumentalizm. W Sali krzątało się wiele stworzeń snu, lecz swego brata nie dostrzegł. Skierował swój wzrok na młodego mężczyznę o hebanowych włosach zaczesanych do tyłu.

- Cauchemar – zawołał go. Koszmar podszedł do niego, w uśmiechu ukazując zaostrzone, małe zęby.

- Witaj, panie Śmierć – skłonił się nisko. Jego szmaragdowy frak błyszczał w ogniu świec.

- Gdzie twój pan?

- Na górze. Przygotowuje prezent dla panienki Leny.

Śmierć skinął mu głową i odszukał Sen. Pochylał się nad biurkiem, a wokół jego palców unosiła się błyszcząca, srebrna mgła.

- Łapacz Snów? – zapytał Śmierć podchodząc bliżej.

- Daj mi jeszcze moment – powiedział ze skupieniem Sen. Na biurku leżał mały przedmiot wykonany ze srebra. Wokół niego kłębiła się magia Snu, tworząc w okręgu delikatną, srebrzystą siateczkę, a na jego obrzeżach miniaturowe piórka, wykonane z taką precyzją, iż wydawały się być prawdziwe, zgubione przez srebrnego ptaka. Cała przywieszka była wielkości małego kciuka.

- Skończyłem – oznajmił z satysfakcją. – Odpowiadając na twoje pytanie – i tak i nie. Ten Łapacz gromadzi wszystkie najlepsze wspomnienia, a poza tym dzięki niemu będzie mogła w każdej sytuacji przybyć do mojego królestwa.

- Dobry prezent – stwierdził z uznaniem Śmierć. – Widzę, że zmobilizowałeś całe swoje królestwo do przygotowań. Dziękuję.

- Chcę, żeby była zadowolona – Sen uśmiechnął się do brata. – A ty? Jaki masz dla niej prezent?

Wydawało mu się, że Śmierć delikatnie się zarumienił.

- Nic wielkiego. To jest… - wyciągnął z kieszeni błyszczące, czarne pudełeczko i otworzył je. Sen spojrzał na jego zawartość i uśmiechnął się jeszcze szerzej.

- Czy naprawdę ją kochasz?

- Tak, Śnie, kocham ją.

- Jeśli tak, to zapewne wiesz o co chcę się ciebie zapytać. – Musiał z nim poruszyć pewną kwestię, kwestię, która dręczyła Sen od niefortunnego „wypadku” Śmierci.

- Wiem. Wierz mi, że sam mam pewne wątpliwości do tego, czy powinienem z nią być. To znaczy chcę z nią być, ale boję się, że coś może jej się stać. Mam wielu wrogów. Wciąż pamiętam, jak Azazel rozkazał ją porwać. I nadal myślę, że to Życie była jego zleceniodawcą.

- Właśnie. Nie obawiasz się, że twoi... wrogowie będą mieli teraz na ciebie sposób? Co zrobisz, kiedy zrobią Lenie coś złego?

Spojrzał na Sen pewnie, a w jego oczach zabłysnął gniew.

- Nigdy. Nigdy na to nie pozwolę. Nie tkną jej, nie dopóki będę ją chronić.

- Nie wątpię w to, że potrafisz ją ochronić. Obawiam się tylko, że Pożądanie może wymyślić sposób, by obejść twoją ochronę.

- Śnie, ja to rozumiem. Nie musisz szczepić we mnie tego ziarna niepewności i strachu.

- Źle mnie zrozumiałeś. Chciałbym, byś powiedział o tym Lenie. Być może się tego domyśla, jest świadoma niebezpieczeństwa, ale wolałbym, byś jej to powiedział.

- Powiem jej o tym. Chociaż przewiduje jej odpowiedź. Jedno mnie tylko martwi.

- Co takiego?

Śmierć spuścił wzrok.

- Czy ja... Czy nie zachowuję się jak egoista? Pozwalając na to, by miała ze mną jakikolwiek kontakt wystawiam ją na niebezpieczeństwo.

- Nie mów tak. Oboje będziemy ją chronić, nie jesteś sam. Ona cię kocha i jeśli teraz zdecydujesz się z nią związać, to nawet nie waż się zmieniać swojego zdania. Jeśli ją opuścisz, obiecuję, że zapłacisz mi za to. Przepraszam, że brzmi to jak groźba – uśmiechnął się lekko.

- Nie masz pojęcia, jak wiele znaczą dla mnie twoje słowa – Śmierć odwrócił się od niego.

- Budzi się. Wracaj już – przyjęcie będzie gotowe i bez twojej pomocy.

Śmierć znalazł się w swojej sypialni w momencie, gdy Lena otworzyła oczy. Przysiadł na łożu i musnął palcami jej policzek.

- Dzień dobry – powiedział uśmiechając się do niej.

- Która godzina? – zapytała, przeciągając się i ziewając.

- Dziewiąta – odpowiedział.

- Jeszcze wcześnie – zaczęła marudzić. Wyciągnęła dłoń  w jego stronę. – Chodź do mnie.

Przyciągnęła go do siebie, tak, że leżeli przodem do siebie, stykając się niemal czołami.

- Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin – powiedział.

- Dziękuję – musnęła jego usta pocałunkiem i przytknęła palce do jego chłodnego policzka. Przekręcił się na górę i pocałował jej słodkie usta. Jęknęła cicho, łapiąc jego włosy i nie pozwalając uciec. Ich pocałunek został jednak przerwany przez głośny odgłos wydobywający się z brzucha Leny. Roześmiała się dźwięcznie.

 - Chyba muszę coś zjeść – powiedziała, rumieniąc się delikatnie. Chciała wstać, lecz Śmierć popchnął ją z powrotem na poduszki.

- Poczekaj – poprosił i chwilę później wrócił do pokoju z tacą, na której spoczywały tosty, dżem i szklanka soku. Dziewczyna usiadła na łóżku.

- Mogłabym obchodzić urodziny codziennie – stwierdziła smarując grzankę słodkim dżemem.

- Jeśli chcesz, mogę przynosić ci śniadanie do łóżka każdego dnia.

- Nie, lepiej nie – uśmiechnęła się. – Wtedy to straci cały urok.

            Po południu Lena wykąpała się, zrobiła sobie wieczorowy makijaż i założyła szarą suknię z matowego materiału. Góra sukni była dopasowana do ciała, z półokrągłym dekoltem, zarówno z przodu jak i z tyłu. Jej dół rozszerzał się, a z tyłu, parę centymetrów za nią ciągnął się tiul. Zdecydowała się na ciemniejszą kreację, ponieważ wydawało jej się, że wtedy bardziej pasuje do Śmierci. Włosy uwięziła w wytwornym upięciu. Na koniec ubrała ciemne, prawie przezroczyste rękawiczki sięgające połowy ramion.

            Zeszła na dół, gdzie czekał na nią Śmierć – zauważyła, jak nabrał głęboko powietrza, kiedy ją ujrzał. Uśmiechnęła się do niego gdy wziął ją pod rękę.

- Wyglądasz oszałamiająco – stwierdził całując jej policzek. On sam zresztą nie wyglądał gorzej – wybrał czarny smoking i białą jak śnieg koszulę, całość wieńcząc wytworną muszką.

- Idziemy? – zapytała tylko, a w następnej chwili znajdowali się w przestronnym hallu zamku Snu.

            Goście przywitali ją z radością – zauważyła dobrze jej znane sny, w tym piękną Revasserie, która na powitanie pocałowała ją w policzek. Ujrzała Bastet i Anubisa – pomachała im wesoło. Prócz nich, z niemałym zdziwieniem ujrzała Hell, patrzącą nieco zawistnym wzrokiem, a także paru japońskich bogów wiśni, których miała przyjemność kiedyś poznać. Największym zdziwieniem było ujrzeć jednego z bezimiennych demonów, o którym wiedziała tylko tyle, że należał do Legionu – najwyraźniej nie był zadowolony z miejsca, w którym się znalazł, lecz założyła się, że to jego pan kazał mu przybyć.

Sen podszedł do niej i z radością uściskał.

- Wszystkiego najlepszego Lena! – powiedział z uśmiechem i pocałował ją w policzek.

Brakowało tu tylko jej przyjaciół ludzi.

            W jadalni czekał na nią ogromny tort. Pomyślała życzenie z uśmiechem na twarzy i zdmuchnęła wszystkie świeczki. Rozległy się brawa – wyglądało to tak zabawnie, bo każda z obecnych istot o wieki przewyższała ją wiekiem, może tylko prócz jakiegoś młodszego senku.

- O czym pomyślałaś? – zapytał Śmierć, kiedy usiadła obok niego.

- Przecież wiesz, że nie mogę ci tego zdradzić – nie był usatysfakcjonowany tą odpowiedzią, chociaż uśmiechnął się. Skąd miał wiedzieć, że to, o co ją dzisiaj poprosi jest również jej marzeniem.

            Obok tortu zaczęła piętrzyć się mała górka prezentów. Kiedy obecni złożyli Lenie życzenia podszedł do niej Sen i poprosił o rozmowę w cztery oczy. Wyszła z nim do jednej z bawialni.

- Lena, czy jesteś szczęśliwa?

Roześmiała się uroczo.

- Gdyby szczęśliwość można było zważyć, a statystyczna waga szczęścia wahałaby się w gramach, to moje szczęście trzeba by zważyć w tonach. Mam Śmierć, no i mam najlepszego przyjaciela na wszystkich światach, ciebie. Czy ktoś może być szczęśliwszy ode mnie?

Przytulił ją do siebie. Później wyjął zza pazuchy mały, aksamitny woreczek i podał jej do ręki. Lena wyjęła z niego przywieszkę zawieszoną na srebrnym łańcuszku.

- To Łapacz Snów – wyjaśnił. – Możesz tutaj przechowywać swoje najlepsze wspomnienia. A jeśli coś się będzie działo, po prostu złap go w dłoń i pomyśl, że chciałabyś przybyć do mojego królestwa – od razu przeniesie cię do mnie. Pomyślałem, że może ci się przydać… - zawahał się, lecz nie powiedział nic więcej.

- Dziękuję Śnie – powiedziała cicho. – Jest piękny.

Lena podała mu misterny łańcuszek i poprosiła, by pomógł jej go założyć. Stanęła tyłem do niego i odchyliła szyję na bok – Sen zgarnął jej włosy na jeden bok i delikatnie muskając jej skórę opuszkami palców zapiął zapinkę. Później odwróciła się do niego i pocałowała w policzek.

- Zawsze będę cię kochać, Śnie – obiecała. Zobaczyła w jego oczach łzy, lecz wiedziała, że są to łzy szczęścia.

- Lena – zza Snu dobiegł ją głos Śmierci. Przyjaciel chciał odejść, lecz Śmierć powiedział, by został. Śmierć chciał najpierw powiedzieć Lenie o tym, jak wielkie niebezpieczeństwo na nią czyha ze strony jego siostry i jej córek, ze strony Azazela i innych, którzy pożądają jego mocy. A kiedy Śmierć wyjaśnił Lenie całą sytuację, ona znowu go zadziwiła swoją odpowiedzią.

- Czy wiedząc to wszystko, nadal pragniesz ze mną pozostać? – zapytał z powagą.

- Ufam ci. Wiem, że mnie nie skrzywdzisz, ani nie pozwolisz na to nikomu innemu. Chcę być przy tobie, nigdzie indziej, rozumiesz?

Skinął głową, czując szczęście i miłość. Podszedł do niej bliżej i przyklęknął na jedno kolano, uważnie obserwując reakcję Leny. W ręku trzymał czarne, kryształowe pudełeczko. Lena otworzyła usta ze zdziwienia.

- Jeśli… Jeśli twoje słowa są prawdziwe… - zaczął z niepewnością. – Kocham cię, Lena. I chcę, byś była moją towarzyszką, moją królową.

Ujął delikatnie jej dłoń i powolnym ruchem włożył na jej palec piękny pierścionek z białego złota, pośrodku którego błyszczał czarny kryształ o kształcie rombu – sam Śmierć go stworzył, był niepowtarzalny. Sam kryształ był obramowany maleńkimi, białymi diamencikami, które skrzyły się w świetle świec. Wstał powoli, nadal trzymając jej dłoń i czekając na jej słowa.

- Ja też cię kocham, Śmierć – powiedziała cicho wpatrując się szklistym wzrokiem w założony na jej palec dowód miłości. Później przeniosła wzrok na jego oczy, dwa czarne kryształy tak bardzo podobne do tego na jej palcu i objęła jego szyję, pozwalając mu się pocałować. Czuła jak jego usta rozszerzają się w uśmiechu i teraz już była pewna swego szczęścia.

Przypomniała sobie swoje życzenie. „Żeby nikt nie mógł rozdzielić naszej trójki”. I wiedziała, że żadna siła tego nie zrobi.

Perspektywa to bardzo ważne pojęcie. Jest zależna od tego, w którym miejscu stoimy. Dlatego też trzeba o niej pamiętać i nie lekceważyć jej. To, co z pewnej perspektywy wydaje się pewne i niezniszczalne, z innej może być równie liche jak porcelana, której wystarczy lekkie stłuczenie, by rozpadła się na kawałki.

Pożądanie wiedziała, że nie dostanie się do Leny. Ona i Życie mogły tylko z niecierpliwością czekać.

                                                                            ***

Dziękuję za tak ogromną liczbę wyświetleń - gdyby nie to i Wasze komentarze z pewnością nie miałabym motywacji do dodawania nowych rozdziałów. 

Mam nadzieję, że rozdział się spodobał. Co o nim sądzicie? Jak myślicie, jak dalej potoczą się losy Leny i Śmierci?

Jak zawsze proszę o komentowanie - inaczej nie będę wiedziała czy piszę dobrze, czy źle :) 

Muzyka, która mnie inspirowała do napisania tego rozdziału:

Marianelli "Stars and Butterflies"