VI. Rozczarowanie I.

- Oczywiście - odpowiedział Lucyfer.

Lena cofnęła się o kilka kroków, nie mogąc uwierzyć w to, co słyszy. Zrozumiała w mgnieniu oka plan Śmierci - chciał się odegrać i zrobił to - zgodnie z ostrzeżeniem Lucyfera jego zemsta była o stokroć większa.

- Lu! - krzyknęła prawie, lecz znowu ją zignorował. Odwróciła się i walcząc z mdłościami rozejrzała się po sali, szukając Snu.

- Lena, zostań tutaj - rozkazał Lu i położył jej rękę na ramieniu. Strzepnęła ją gwałtownie.

- Zostaw mnie w spokoju! - odeszła. Kiedy wzrokiem odnalazła Sen poczuła ulgę. Widząc jej twarz pełną rozpaczy nabrał czujności.

- On chce, żebym z nim poszła, Śnie! - poczuła, jak w oczach gromadzą jej się łzy.

- Kto? Hej, uspokój się! - złapał ją za ramiona, próbując ją otrzeźwić.

- Śmierć. Rozmawiali o czymś, co miałby zrobić dla Lucyfera i zgodził się, pod warunkiem, że jutro pójdę razem z nim - wyżaliła się, widząc, jak jego twarz kamienieje. - A Lu się na to zgodził! Ja z nim nigdzie nie pójdę!

Goście co chwila spoglądali w ich stronę, lecz oni się tym nie przejmowali. Sen zaprowadził Lenę do pustego pokoju.

- Poczekaj tutaj na mnie - rozkazał cicho. Widząc jej łzy przed wyjściem przytulił ją do siebie i pocałował w czoło.

Sen bardzo szanował swego brata, lecz jego mściwość, brak empatii i jakichkolwiek granic powoli go wykańczały. Kiedy go znalazł złapał go za ramię i wyprowadził na dwór.

- O co chodzi, bracie? - stoicki spokój Śmierci podziałał na Sen jak płachta na byka.

- Nie udawaj idioty! Co ty sobie wyobrażasz? Dlaczego to robisz?

- Obiecałem jej, że tego pożałuje, a ja dotrzymuję obietnic.

- Zostaw ją w spokoju - warknął Sen.

- Dlaczego nie poprosiłeś o nią Lucyfera? Gdyby wcześniej była komuś obiecana...

Jego słowa zostały przerwane przez szum powietrza i w następnej chwili odchylił się na bok pod wpływem pięści swojego brata. Zachował spokój i otarł krew z wargi.

- Ona nie jest niczyją własnością, by można było ją sobie zaklepać!

- Ta sprawa nie podlega już dyskusji.

- Przecież jej nie znosisz - argumentował Sen, udając spokój. - Proszę, zostaw ją.

- Nie - uciął gwałtownie. Jego oczy stały się ciemne i złowrogie.

- Rozumiem, że chcesz jej zrobić na złość - kontynuował Sen, czując coraz większą rozpacz. - Ale jednocześnie możesz jej zniszczyć życie. Nie rozumiem tylko, dlaczego postępujesz tak względem mnie.

- Nie próbuj wzbudzać we mnie wyrzutów sumienia. Ale faktycznie, nie pragnę, by ta sprawa dotknęła i ciebie.

W szarych oczach Snu zapaliły się iskierki nadziei.

- Mogę ci obiecać, że nie spadnie jej włos z głowy, jeżeli tylko będzie się prawidłowo zachowywać - kontynuował Śmierć, patrząc jak mina brata zmienia się w pustą maskę. – Czy to cię satysfakcjonuje?

- Ty wszystko niszczysz.

- Chyba zbyt wiele czasu spędzasz z Życiem. Przekaż dziewczynie, że jutro po obiedzie wyruszamy. Niech nie bierze żadnych rzeczy, wszystko, czego zapragnie będzie na miejscu.

Odwrócił się od załamanego Snu i odszedł z powrotem do domu. Kiedy wrócił do Leny, a ona ujrzała jego zrezygnowanie wyminęła go bez słowa, wzburzona gniewem i wściekłością, niczym niespokojny ocean przed sztormem.

- Lucyferze - podeszła do niego, mimo, że był zajęty rozmową z którymś z demonów.

- Jestem teraz zajęty.

Szarpnęła go za ramię i zmusiła, by na nią popatrzył. Widząc, że rozmowa jest konieczna, przeprosił na chwilę demona i poszedł z Leną na stronę.

- Co to ma znaczyć? - zapytała gniewnie. Jeszcze bardziej zdenerwowało ją to, że na jego twarzy widniała złość.

- Układ, który zawarliśmy jest dla mnie bardzo ważny.

- Więc sam się do niego przeprowadź!

- Ostrzegałem cię, prosiłem, byś była dla niego miła.

Lena nabrała głośno powietrza i zmarszczyła brwi.

- Od początku wiedziałeś o jego zamiarach? I nie powiedziałeś mi?

- Nie byłem tego pewny, ale brałem pod uwagę taką możliwość.

Zacisnęła zęby, starając się nie pokazać, jak bardzo zabolały ją te słowa.

- Nie masz prawa za mnie decydować.

- Nie ja teraz o tobie decyduję. Teraz zależysz od niego. Bądź dla niego miła, a da ci w zamian to samo, a może więcej. Kto wie, może pozwoli ci wrócić. To wszystko zależy od ciebie.

- Jak dla mnie, to możesz go pocałować w dupę, ale ja nie będę się przed nim płaszczyć.

Lucyfer wyglądał, jakby miał ochotę ją uderzyć, lecz w porę powstrzymał się. Jego twarz była jak z kamienia.

- Czy tego chcesz, czy nie teraz należysz do niego. Nie każ mi się powtarzać. Lepiej będzie, jeśli teraz pójdziesz do swojego pokoju.

I już go nie było.

            Lena spędziła bezsenną noc w ramionach Snu. Nie odzywali się do siebie, chcąc jak najdłużej trwać ciałem przy ciele, jednak ich milczenie było tylko umowne – potok myśli w głowie każdego z nich przybierał niemal słyszalną na zewnątrz formę. Zresztą nie wiedzieli jakie słowa będą wystarczające. Nad ranem Lena poprosiła Sen, by odszedł - nie chciała, by widział jak znika ze Śmiercią. Otworzyła mu drzwi, lecz przed wyjściem porwał ją w ramiona i pocałował w usta, jakby to miało być niemą obietnicą, przysięgą, że jej nie zostawi. Ale później odszedł.

Lena nie zeszła na śniadanie, ani na obiad. Dopiero po południu wyszła z pokoju i zeszła po schodach, unosząc głowę najwyżej jak się dało, nie obrzucając spojrzeniem mężczyzn czekających na dole. Nie mogła jednak nie dostrzec, że Śmierć się uśmiecha. Otworzył przed nią drzwi.

- Lena - zaczął Lucyfer, lecz rozmyślił się i powiedział po prostu: - Do widzenia.

- Chyba śnisz - odpowiedziała cicho, nie patrząc na niego i nie mając pewności czy usłyszał. Wyszła na dwór. czując jak mężczyzna kroczy za nią.

- Tutaj będzie dobrze - powiedział i złapał mocno jej ramię. Opanowała chęć wyrwania się mu i ucieczki.

Zniknęli, rozpływając się, jakby we mgle.