XXI. Miłość nie umiera

            Leżała na łóżku, a w ramionach trzymała niemowlę o nadzwyczaj bystrych, zielonych oczach wpatrzonych w jej twarz. Uśmiechnęła się szeroko. Dziecko było przepiękne – jasna skóra kontrastowała z kruczoczarnymi włoskami, ogromne oczy obramowane były gęstymi, ciemnymi rzęsami. Chwilę później dziewczynka zaczęła płakać – Lena przytuliła ją do siebie i delikatnym kołysaniem próbowała ją uspokoić. Przeniosła wzrok na białą pościel, którą była przykryta i ujrzała na niej krew. Poczuła, jak jej ciało drętwieje, nie mogła się poruszyć.

            Do pokoju wszedł Śmierć. Chciała się do niego odezwać, lecz nie mogła wykrztusić ani słowa. Jego wzrok był pusty, jakby był tylko skorupą, albo nierealną zjawą. W ręku trzymał srebrny sztylet. Powolnym krokiem zaczął się zbliżać do dziewczyny, a ona, mimo przerażenia nie była zdolna wykonać ani jednego ruchu.

Mężczyzna pochylił się nad nią i wziął od niej dziecko. Lena próbowała krzyczeć, lecz nadal nie była w stanie. Śmierć uniósł sztylet i…

            Obudziła się głośno dysząc. Śmierć głaskał ją po głowie, zorientowawszy się, że miała koszmar. Przez moment Lena miała ochotę wyrwać się z jego uścisku.

- To tylko sen – wyszeptał cicho. Uspokoiła się trochę, mimo, że przed oczami nadal miała przyśnione obrazy. Wtuliła się w Śmierć, mając szeroko otwarte oczy.

- Już dobrze – powiedziała. Śmierć spojrzał na nią z niepokojem. Po chwili dziewczyna podniosła się, może trochę za szybko, bo poczuła zawroty głowy. Śmierć przytrzymał ją.

- Nie tak szybko – poprosił. Usiadł obok niej na łóżku, okrywając ją pościelą. Pocałował ją w policzek, a następnie przyłożył rękę do jej brzucha, delikatnie go gładząc. Lena położyła swoją dłoń na jego, przymykając oczy. Nagle poczuła delikatne kopnięcie. Roześmiała się.

- Ktoś tu się niecierpliwi – powiedziała z uśmiechem na twarzy. Śmierć wpatrywał się w miejsce, gdzie przed chwilą dłonią wyczuł ruch dziecka. Poczuł narastającą czułość do małej istotki, lecz później jego myśli pobiegły w inną stronę.

Zostały dwa tygodnie.

            Przez ostatnie miesiące starał się być ciągle przy swojej ukochanej. Momenty, w których przy niej nie był można policzyć na palcach u jednej dłoni. Starał się jak tylko mógł, by z jej twarzy ani na moment nie schodził szczery uśmiech. Od ostatniej rozmowy na temat tego, co miało wydarzyć się po porodzie ani razu nie poruszył tej kwestii. Ale to wcale nie znaczy, że o tym nie myślał – nawet w najszczęśliwszych chwilach widmo śmierci Leny czaiło się w jego umyśle, gotowe zaatakować.

            Sen również nie mógł się wyzbyć tych ponurych myśli. Dlatego też, w każdej wolnej chwili, we wszystkich światach prowadził na własną rękę dochodzenie. Oddałby wszystko, aby znalazł się jakikolwiek sposób, by Lena mogła przeżyć. Z każdej takiej wyprawy wracał jednak bez jakichkolwiek dobrych wieści. Żaden z bogów, żadna z istot, ba, nawet sam Lucyfer, do którego w ostateczności się zgłosił, nie miał pojęcia jak można wyjść z tego impasu. Sen nie poddawał się – lecz z każdym dniem jego nadzieje słabły i nabierały szaleńczych barw.

            Kiedy Lucyfer dowiedział się o wszystkim od Snu zachował kamienny wyraz twarzy – ale w głębi serca, nadal żałując utraty dziewczyny poczuł wszechogarniający smutek i gorycz. Był wściekły na Śmierć, bo uważał, że to przez jego lekkomyślność Lena straci życie. Jednak kiedy poprosił o spotkanie z dziewczyną, zarówno ona, jak i jej ukochany odmówili – wciąż pamiętali jego brutalne słowa.

            Życie natomiast wciąż z utęsknieniem oczekiwała, że jej brat zabije nienarodzone dziecko – nie zależało jej na śmierci dziewczyny, chodziło tylko o Śmierć. Zarówno ona, jak i jej córki niecierpliwie obserwowały całą sytuację, niczym sępy latające nad dogorywającym zwierzęciem.

            A Lena… Lena nie myślała o tym. Jej szczęściu nic nie mogło zapobiec, a myśli o przyszłości z pewnością zachmurzyłyby jej pogodę ducha. Żyła chwilą, mając przy sobie swojego ukochanego i najlepszego przyjaciela pod słońcem. Tyle jej wystarczało. Kiedy pomyślała, że mogłaby nadal żyć wśród ludzi… Nie wyobrażała sobie tego. Jej miejsce było tutaj, nigdzie indziej.

Czasami nachodziła ją ta myśl o końcu, jednak z uwagi na Śmierć nie mogła okazywać strachu. Zresztą czy nie udowodnił jej, że śmierci nie powinno się bać? Śmierć to nie koniec. Wiedziała, że w końcu spotka się z ukochanym, po drugiej stronie zwierciadła nieskończoności, jakim jest cykl życia i śmierci.

„Bywa, że wznosimy wokół siebie mury, budujemy je długo i mozolnie i sądzimy, że są bardzo mocne. Jednak potem zjawia się ktoś i obala je zwykłym dotknięciem lub tchnieniem oddechu” – Deb Caletti

Śmierć po odejściu Nadziei zagrodził się murem smutku, gniewu i żalu. Lena wiedziała, że to ona rozbiła ten mur, sprawiła, że jego serce ujrzało światło dzienne. Miała nadzieję, że po jej odejściu ich dziecko sprawi, że nowy mur wokół serca Śmierci nie powstanie. Tylko tyle chciała. To była jej ostatnia wola.

            Lena siedziała na kocu, ukryta przed słońcem liściastą zasłoną. Włosy zebrała w niezdarny kok, ubrała szeroką, chabrową sukienkę, a na ramiona zarzuciła szal. Jedną rękę położyła na brzuchu, a drugą podpierała się z tyłu. Czuła się tak ciężko. Odwróciła głowę do tyłu, słysząc kroki.

- Przyniosłem ci sok – powiedział Śmierć, siadając obok niej. Chciała ułożyć się w innej pozycji, lecz skrzywiła się, czując ból w kręgosłupie. Śmierć pomógł jej się przesunąć bliżej drzewa i położył za jej plecami dużą poduchę, by mogła się oprzeć.

- Czuję się taka olbrzymia – powiedziała uśmiechając się. – Zaczyna mi brakować tamtej swobody ruchu.

- Wyglądasz prześlicznie – pocałował ją w policzek.

- Twoje stwierdzenie całkowicie mnie usatysfakcjonowało – zaśmiała się. – Pomóż mi wstać. Mam dość tego siedzenia.

Delikatnie uniósł ją do góry, a później pozwolił oprzeć jej się o swoje ramię i powoli ruszyli przed siebie. Lena uśmiechnęła się do siebie.

- Co cię rozbawiło? – zapytał z ciekawością Śmierć, bacznie obserwując jej twarz. Zarumieniła się lekko.

- Przypomniałam sobie coś tylko.

- Co dokładnie?

Lena zaczerwieniła się jeszcze bardziej.

- Nasze pierwsze spotkanie. Byłam przerażona, kiedy Sen mnie do ciebie przyprowadził. Zastanawiałam się po prostu co o mnie pomyślałeś w tamtym momencie. Wydałeś się taki znudzony i niezainteresowany czymkolwiek.

- Byłem zirytowany zachowaniem mojego brata. Za każdym razem, kiedy z nim podróżuję próbuje przedstawić mnie wszystkim swoim znajomym. Jednocześnie zaintrygowałem się tobą – zastanawiałem się dlaczego u Lucyfera mieszka człowiek. Tylko tyle.

- Tamto spotkanie wydaje mi się niemal nierealne. Za nasze prawdziwe pierwsze spotkanie uznałam to w szpitalu. Pamiętam nawet smak tej okropnej kawy, którą piliśmy w szpitalnej kawiarence – skrzywiła się na to wspomnienie. Śmierć uśmiechnął się.

- Przyznaje, że była okropna. Ale mógłbym wypić wtedy dziesięć kubków tej lury, by móc spędzić z tobą wtedy więcej czasu.

- To wielkie poświęcenie, jestem zaszczycona – roześmiała się.

- Dla mnie najstraszniejszym wspomnieniem było to, kiedy pierwszy raz dotknęłaś mojej dłoni. Byłem tak zszokowany, że przez moment myślałem, że śnię.

- Byłam później strasznie zła na ciebie. Nie spodziewałam się takiej reakcji. Przez następne dni bardzo skutecznie mnie unikałeś – zmarszczyła z irytacją brwi. – Za to podobał mi się finał – zagryzła usta, kiedy przed oczami stanęły jej obrazy spędzonej ze Śmiercią nocy.

- Mnie również – przyznał. Wspominając stare czasy poczuli, że ich wspólne życie, mimo, że krótkie, to pełne szczęśliwych momentów.

Cała trójka miała marzenia. Lena wspominała, jak będąc mała zamykała się w swoich światach, tworzyła inne rzeczywistości, wymyślała jak będzie wyglądać przyszłość. Każda istota ma jakieś marzenia – tylko z biegiem czasu one odchodzą, znikają, zabijane przez życiowe doświadczenie. Ale przybierają wtedy bardziej realną formę, przez co są bliższe spełnienia. Teraz marzeniem każdego z nich było spowolnienie nieuchronnie płynącego czasu. Ale to marzenie dziecięce i niemożliwe do spełnienia.

I każdy mijający dzień dawał im małą cząstkę zrozumienia, że mimo usilnych starań, czasu nie oszukają.

Śmierć czekał na Lenę przy stole, kiedy usłyszał jej głos, wołający go do siebie. Zerwał się z krzesła i pobiegł w stronę, z której napływał.

- Lena! Co się…

Stała na korytarzu trzymając od dołu swój brzuch.

- Wody mi odeszły – oznajmiła oddychając gwałtownie. Śmierć podszedł do niej, czując jak cała krew odpływa mu z twarzy. Wezwał Sen.

- Spokojnie – powiedział bardziej do siebie, niż do niej. Powolnym krokiem skierowali się do wcześniej przygotowanego pokoju. To nie powinno się jeszcze zdarzyć – myślał gorączkowo Śmierć. – Jeszcze parę dni…

Lena zwinęła się z bólu i zaczerpnęła głośno powietrza. Poczuła skurcz i próbując zachować jak największy spokój poleciła mu sprawdzić która godzina. Wiedziała, że on jest bardziej przerażony niż ona sama.

Niedługo później przybył Sen wraz z położną. Lena powiedziała kobiecie, co ile ma skurcze, a ta, po krótkim przebadaniu poleciła jej chwilę pochodzić. Opierając się na ramieniu Snu chodziła tam i z powrotem. Śmierć siedział na krześle, wpatrując się tępo w swoje dłonie.

- Śnie – szepnęła cicho do przyjaciela. – Pamiętaj co masz zrobić, ale najpierw zapewnij ochronę mojej córce.

Skinął tylko głową.

Po dwóch godzinach skurcze zaczęły przybierać na sile i występowały coraz częściej. Lena leżała, ściskając dłoń Śmierci, próbując poprawnie oddychać. Ból był nie do wytrzymania, ale nie przejmowała się nim – chodziło jej tylko o dziecko.

            A Śmierć wpatrywał się wciąż w jej zmęczoną z wysiłku twarz. Obcierał szmatką jej czoło, na którym występowały kropelki potu. Zatracił się w czasie – nie wiedział ile go już minęło, ani ile zostało. Liczyła się tylko ona.

Spotkał się Koniec z Początkiem. Śmierć z Życiem.

- Jeszcze chwilę, Lena. Dasz radę – dziewczyna usłyszała głos Snu, jakby wołał do niej z innego pokoju. Resztkami sił zaparła się w sobie i było po wszystkim.

Lena chciała ją zobaczyć… Ale ciemność nadchodziła, otaczała ją coraz ciaśniej, tak, że dostrzegała tylko czarne, kryształowe oczy Śmierci. Próbowała coś powiedzieć, lecz jej głos był zbyt słaby, by ktokolwiek go usłyszał. Chciała powiedzieć mu, jak bardzo go kocha, ale dobrze wiedziała, że on o tym wie. Chciała powiedzieć „żegnaj”, lecz wiedziała, że za chwilę go spotka. Wciąż trzymał jej dłoń. Ostatkiem sił ścisnęła ją, a następnie jej uścisk poluźniał, a ona pozwoliła pochłonąć się przez mrok.

Głośny płacz dziecka, normalnie wywołujący uśmiech na twarzy, Śmierci wydał się być apokaliptyczną trąbą, zwiastującą rychły koniec. Czas jakby zwolnił, a on obserwował, jak z wbitego w niego zmęczonego spojrzenia ukochanej upływa ostatni płomyk życia. Jego siostra oddała mu ją ostatecznie. Wolałby, żeby należała na wieki do Życia.

Tak byłoby łatwiej, prościej.

Wciąż trzymał jej szczupłą dłoń. Wciąż czuł ciepło bijące w jej żyłach, wciąż czuł tak dobrze mu znany aksamit jej skóry. A później poczuł, że coś go przywołuje. Coś, do czego od początku był stworzony. Jakaś jego część zniknęła na moment, a kiedy mrugnął ujrzał znajomą ciemność, korytarz, którym odprowadza wszystkie dusze.

I ujrzał Lenę. Jej zasmucone oczy dziwnie kontrastowały z delikatnym uśmiechem na twarzy. Dziewczyna czuła się jakby była nierealną mgłą, strzępkiem dymu. Przez chwilę nie mogła przypomnieć sobie co tutaj robi, lecz pamięć szybko wróciła, wbiła się w jej umysł jak sztylet w serce. W swoim niematerialnym już ciele podpłynęła do Śmierci, który wciąż wbijał w nią skrzywdzone spojrzenie.

- Ty żyjesz – usłyszała jego pusty głos. – Ty nie umarłaś – w jego oczach zaświeciło się szaleństwo. Lena zrozumiała, że tak łatwo nie zaakceptuje jej odejścia.

- Nie, Śmierć. Mnie już nie ma – powiedziała ostrzej, chcąc, by odzyskał jasność myślenia. Niespodziewanie poczuła jakby ktoś ciągnął za niewidzialny sznur przywiązany do jej serca. Odwróciła się w stronę z której nadchodziło to dziwne wrażenie i ujrzała zbliżające się, białe światło.

- Ja… muszę już iść – powiedziała prosto. Śmierć spojrzał na nią z rozpaczą.

- Tak bardzo cię kocham, Lena. Gdybym tylko mógł cofnąć czas… Gdybym wiedział, że to tak się skończy… - podszedł do niej i bezmyślnie spróbował ją dotknąć, lecz jej postać tylko rozmyła się na moment.

- Ja też cię kocham –uniosła dłoń, zbliżając ją do jego policzka. – I nie żałuje żadnej chwili. – Czuła łzy w oczach. Światło było coraz bliżej i bliżej. Odwróciła się od ukochanego.

- Pójdę z tobą – powiedział pewnie, a ona pokręciła tylko głową. Później, czując ciepło światła na twarzy odwróciła się przez ramie.

- Nie pozwól, żeby Życie zwyciężyło nad Śmiercią. Nad Śmiercią może zwyciężyć tylko miłość.

Białe światło pochłonęło ją.

            Stał przy łóżku, tępo patrząc na jej ciało. Wziął Lenę na ręce i przytulając do siebie zszedł do holu. Usłyszał zwielokrotniony głos, który przebijał na wskroś całe jego serce.

- Pozwoliłeś jej odejść – zamarł słysząc te słowa. Na ramieniu poczuł czyjąś dłoń. – Znowu zabiłeś kogoś, kto próbował ci pomóc, Śmierć.

Kątem oka zobaczył Pożądanie, a nieco dalej Gniew, Zazdrość i Pychę. Poczuł wściekłość. Mimo, że się nie poruszył, Pożądanie jęknęła, kiedy niespodziewanie w jej głowie rozległ się straszny pisk. Skuliła się, lecz po chwili wyprostowała i dumnie uniosła głowę.

- Zabij je. Zabij dziecko. To przez nie ona zginęła – powiedziały wszystkie siostry. Śmierć potrząsnął głową, jakby chciał odpędzić ich namowy.

Odeszła. Ona odeszła. Miała być z nim, ale odeszła.

Delikatnie odłożył Lenę na zimną posadzkę, by następnie z czułością pogłaskać ją po policzku. Uniósł się powoli i wbił wzrok w Pożądanie.

            Nieokiełznana fala uderzeniowa rozeszła się od Śmierci, wybijając wszystkie okna, niszcząc kwiaty, kładąc wysokie trawy do ziemi – jednocześnie w całym królestwie nastała nienaturalna cisza. Niebo sczerniało a w oddali widać było złowrogie błyski. Temperatura niespodziewanie spadła, powietrze wychodzące z ust obecnych zamarzało.

Nieludzki ryk rozbrzmiał w całej krainie. A później rozpętało się piekło. Wokół Śmierci rozbłysnęły czarne płomienie. W jego oczach nie było ani krzty człowieczeństwa.

Szał, w jaki popadł nie został niezauważony. Jego moc raniła tych, których nie powinna, a omijała istoty, których kres powinien nastąpić w tym momencie.

Pożądanie uśmiechnęła się szeroko.

Rozdzierająca moc nadal wydobywała się z jego serca. Sen wyczuł to i kiedy tylko ukrył dziecko w bezpiecznym miejscu pod opieką wezwanego Cauchemara wrócił do zdewastowanego holu. Zadowolenie na twarzy Nieczystości było dla niego impulsem. Z wściekłością skupił senną moc na jej postaci. W jej oczach było widać przerażenie.

Po chwili zniknęła, a jej odejście nie było nawet zauważone przez pozostałe siostry, które nadal torturowały Śmierć.

- Przestańcie. To już koniec.

Głos ten, niczym bat przeciął powietrze – był tak ostry, że nie byłoby zdziwieniem, gdyby w powietrzu trysnęły krople krwi.

Siostry umilkły, wiedząc, że zbliża się ten, który ma moc nad wszystkimi istotami. Niespodziewanie ich oblicza spokorniały, a oczy, dotąd śmiało patrzące na swą ofiarę opadły na dół.

Śmierć, nadal w wszechogarniającej rozpaczy, pozbywszy się ostatków opanowania, skulony na posadzce niesłusznie używał swych mocy, dotykając nią przypadkowych ludzi.

W tym momencie tylko jedna istota nie zamarła w trwodze.

            Sen szedł spokojnie w stronę swego brata, nie przejmując się cyklicznie nadchodzącymi falami mocy, która uwolniła się od swego Pana. A moc ta nie była wobec Snu obojętna – im bliższy był Śmierci, tym więcej na jego obliczu było ran, cienkich, zadanych niewidzialnym, ostrym narzędziem.

W szarych oczach było widać smutek. Kiedy nareszcie stanął na wyciągnięcie ręki od Śmierci, położył mu na ramieniu dłoń i kojącym, lecz stanowczym głosem przemówił.

- Dość już, mój bracie.

Śmierć usłyszawszy jego głos podniósł głowę i wbił w niego oczy.

- Nie mogę... – wyszeptał ciężko. – Oni wszyscy muszą zginąć...

- Jej już tutaj nie ma – przerwał mu Sen bezlitośnie. – Ciągnąc to sam wydajesz na siebie wyrok.

- Nie! Ona...– Śmierć zacisnął zęby i ponownie schował twarz w dłoniach.

Sen widząc, że jego brat potrzebuje pomocy, przykucnął obok niego i pocałował go w głowę.

- Daję ci sen, bracie. A obudzisz się z niego dopiero wtedy, kiedy będziesz na to gotowy. To mój dar dla ciebie.

Moc jego brata zaczęła wygasać, zasypiać. On sam powoli, powoli zaczął odpływać w niebyt. Po chwili upadł na posadzkę.

Śmierć na wszystkich światach pierwszy raz zamarła.

                                                                                   ***

Drodzy Czytelnicy, mówiliście, że zabijecie mnie, jeśli ja zabiję kogokolwiek z tej trójki, lecz tak musi być. Mam nadzieję, że nie jesteście oburzeni, a słowa Leny was pokrzepią…

Bo w końcu miłość nie umiera!

Proszę o komentarze :)

PS. Następny rozdział dodam już jutro.