IX. Serce Śmierci

Mógł to przewidzieć. Przecież uważał się za istotę mądrą, doświadczoną i stojącą w hierarchii istot niemal na szczycie. Śmierć od wieków twierdził, że nic nie jest w stanie wytrącić go z równowagi. Aż do teraz. Do dzisiejszego przypadkowego spotkania Leny. Te dwa lata upłynęły na rozmyślaniach, których temat był niemal zawsze taki sam.

Uważa mnie za potwora – myślał rozpaczliwie Śmierć.

Przez ten moment, w którym Lena opiekowała się nim pomyślał, ba, był pewny, że tylko przed nią mógłby otworzyć swoje serce. Patrząc na oddalającą się dziewczynę czuł jednak smutek – chociaż ich pożegnanie było tak pełne nadziei, to w jego gładki, kryształowo czarny ocean spokoju ugodziło jedno wspomnienie. Dawne wspomnienie, niemal zapomniane.

W jego krainie deszcz i wiatr pustoszył drzewa z niekończących się liści. Niebo było prawie czarne, chociaż trwał jeszcze dzień.

Jego równomierny oddech zaczął przyśpieszać. Poczuł, jak jego świadomość odpływa gdzieś na chwilę, zamykając drogę ucieczki przed przeszłością. Musiał się stąd wynieść. Gdzieś, gdzie nikt nie uważa go za zło. Gdzieś, gdzie Śmierć nie jest niszczycielem.

Otworzył oczy i nareszcie mógł odetchnąć.

Śmierć stał na wzgórzu oglądając zachód słońca za kolorowymi, meksykańskimi domami. Stojąc nawet w tak odległym miejscu słyszał gwar rozmów, przekrzykiwanie i śmiechy mieszkańców. Niczym kolorowe mrówki, ludzie kręcili się na ulicach, w błogiej nieświadomości, nieświadomości faktu, iż są obserwowani. A jednocześnie tak dobitnie tego świadomi. Można rzec, że ich świadomość była najdobitniejsza z świadomości wszystkich ludzi.

Kpiące ze Śmierci mrówki, kupujące słodkie czaszki, robiące sobie zdjęcia z ośmieszającymi kukłami, które w ich przekonaniu przedstawiały Śmierć. A on wcale nie czuł złości na ten widok. Nie był zirytowany, chociaż wiedział, że z niego kpią.

Tutaj czuł się dobrze.            

            Na pobliskim cmentarzu roiło się od ludzi, od rodzin, rozkładających na nagrobkach różnorakie strawy i alkohol, śmiejąc się i podśpiewując radośnie. W tych dniach całe rodziny się jednoczyły, każdy członek był obecny, nawet ten który już spotkał Śmierć. A żywi na cmentarzach wcale nie byli źli, nie byli smutni, ani zrozpaczeni. Nie złorzeczyli Śmierci.

Po prostu się śmiali.

Stał tak chwilę, głęboko wdychając rozgrzane powietrze, próbując nieudolnie rozgryźć ich zachowanie, po czym nie śpiesząc się, zaczął schodzić na dół, by znaleźć się wśród tłumów, zasmakować ich wyrazistych uczuć, poczuć ich radość. Tłum ocierał się o niego, nie znając jego tożsamości. Nie mogli go widzieć, lecz mimo to niektórzy, szczególnie starsi wbijali co chwilę swój słaby wzrok w miejsce, w którym akurat się znajdował, zupełnie jakby wiedzieli. Jakieś dziecko zaczęło na niego wskazywać, wykrzykując „Muerte!”, lecz w hałasie, który towarzyszył miastu nikt nie zwrócił na to uwagi.

Kiedy wrócił do swojej krainy w jego sercu ponownie zapanował spokój – do widzenia nie znaczy przecież żegnaj. Pierwszy raz od bardzo dawna na jego twarz wstąpił uśmiech, co prawda delikatny, lecz odkrywający jego drugie oblicze.

Nie wiedział, że ktoś wyczuł jego nadzieję. Znowu stracił czujność.