X. Zmącony spokój

Minęło kilka dni, odkąd Lena spotkała Śmierć. Stare wspomnienia wyszły na jaw, lecz nie sprawiały już tyle bólu co wcześniej. Z pozornym spokojem chodziła do hospicjum, obawiając się, a jednocześnie chcąc go ponownie spotkać.

Tego dnia, wracając z hospicjum spotkała jedną ze swoich znajomych – Blankę – niską dziewczynę o kruczoczarnych włosach ściętych krótko na jeżyka i nieco okrągłą, zawsze pogodną twarzą.

- Lena! – kiedy ją zobaczyła pomachała do niej radośnie.

- Hej! Dawno się nie widziałyśmy.

- O tym samym pomyślałam – przyznała Blanka. – Ostatnio nie widziałam się z nikim z naszej paczki. Co ty na to żeby to nadrobić?

- Z przyjemnością – odpowiedziała z entuzjazmem. Przynajmniej będzie mogła skupić rozmyślania na czymś innym.

- Zadzwonię do Tomka i do Anki. Może dam radę namówić Fasolkę – szczebiotała uszczęśliwiona. Lena uśmiechnęła się słysząc jej szczęśliwy głos. – A co u ciebie?

- Wszystko dobrze – zmieszała się. Nie była przyzwyczajona do zwierzania się, chociaż czasami miała wielką ochotę porozmawiać z kimkolwiek. Blanka spojrzała na nią badawczo.

- Czyżby?

Lena przygryzła wargę. Lubiła Blankę, ale… Przecież nie mogła jej powiedzieć o tym wszystkim. To było takie nierealne, takie odległe od świata ludzi – sama nie czuła się do końca jak człowiek.

Nabrała głośno powietrza.

- No nie do końca. To znaczy nic się nie stało… - zaczerwieniła się lekko. Blanka roześmiała się.

- Zawsze taka skryta, cała ty! Wszyscy się zastanawiają co ty masz w tej głowie.

- Tak? – podjęła temat.

- Tak. Jesteśmy kumplami, wszyscy się martwią. Nigdy nic o sobie nie mówiłaś. Pomyślałam, że to wścibskie, i dlatego nikt nie pytał. Ale jeśli chciałabyś porozmawiać, to wal śmiało.

Lena uśmiechnęła się.

- Dziękuję – zamyśliła się na moment. – To o której godzinie i gdzie?

- Co powiesz na Hell-Bar? O dziewiętnastej?

Lena prawie się roześmiała.

- Tak, będzie idealnie.

Blanka zaklaskała w dłonie.

- Dzisiaj się porządnie napijemy!

Pożegnały się. Lena wracając do domu nie mogła powstrzymać uśmiechu. Z ludźmi jest zawsze tak łatwo. Tak przyjemnie. Wystarczy uśmiech, wystarczy żart i odrobina szczerości by poprawić sobie humor. Podziwiała Blankę za jej otwartość, brak ograniczeń. Czasami chciałaby tak samo.

Z rozmyśleń wyrwał ją Sen.

- Uważaj, bo wpadniesz pod samochód – podskoczyła słysząc jego głos.

- Przestraszyłeś mnie!

- Wybierasz się gdzieś dzisiaj z przyjaciółmi? Jeśli chcesz mogę cię podwieźć – zaoferował się uprzejmie.

- Ty za kierownicą? Nie masz u siebie elektryczności ani autostrad, a chcesz mnie gdzieś zawieźć? – zadrwiła.

- Zdziwiłabyś się jak dobrym kierowcą jestem.

- Jasne – odpowiedziała z sarkazmem. Bez wątpienia jej humor uległ całkowitej poprawie. – To podjedź swoim powozem za piętnaście dziewiętnasta – roześmiała się, widząc jego minę.

- Widzę, że humor dopisuje – powiedział z zadowoleniem, otwierając przed nią drzwi jej mieszkania.

- Dopisuje jak nigdy – uśmiechnęła się. – A teraz spływaj, muszę się przygotować.

- Masz jeszcze dwie godziny!

- Ale jestem kobietą… - oboje roześmiali się.

Lena wzięła kąpiel, zrobiła nieco mocniejszy makijaż, na który składał się szary cień do oczu, eye-liner oraz porządna porcja mascary. Ubrała obcisłe dżinsy i szarą bluzkę z rękawami trzy czwarte, tak zszytą, że ukazywała całe obojczyki, z dekoltem o kształcie półksiężyca. Na koniec ubrała wiązane, czarne botki i czarną skórzaną ramoneskę. Wzięła jeszcze torebkę i wyszła z mieszkania. Sen już czekał w lśniącym, czarnym samochodzie. Otworzył przed nią drzwiczki i pomógł jej wejść.

- No, no, Śnie, postarałeś się. Ale naprawdę mogłam się przejść na nogach…

- To żaden problem – odpowiedział tylko. – Nie lubię, kiedy wieczorem sama wychodzisz.

Zmarszczyła brwi.

- A ja nie lubię, kiedy jesteś taki nadopiekuńczy.

- To dziwne, że się martwię?

- Nie, Śnie. To nienaturalne.

Pokręcił tylko głową, niezadowolony. Kiedy dotarli na miejsce pożegnali się i Lena weszła do baru. Od razu zauważyła Blankę, później Tomka, Jona, Anię i Fasolkę – Lena nie wiedziała skąd się wzięło to przezwisko, lecz z niewyjaśnionych przyczyn bardzo do niej pasowała. Uśmiechnęła się do wszystkich promiennie. Usiadła i zamówiła piwo.

Rozmawiali o głupotach – o zakupach, związkach, celebrytach, najnowszych filmach. Lena niemal się nie odzywała, chłonąc jak najwięcej tej nieprzydatnej niczemu wiedzy.

Człowiek musi wiedzieć o takich rzeczach – pomyślała.

Lena bez zainteresowania śledziła rozmowę. Mimo, że tematy poruszane przez przyjaciół nie były dla niej fascynujące, to cieszyła się, że może z nimi przebywać – chociaż tak bardzo do nich nie pasowała.

- Ziemia do Leny – usłyszała głos. Spojrzała na Tomka i zaczerwieniła się.

- Przepraszam, zamyśliłam się – wytłumaczyła się szybko.

- Planujemy wypad w góry. Chętna? – zapytał ponownie.

- Pomyślę o tym – obiecała, a on pokręcił głową.

- Więcej spontaniczności! – powiedział i uśmiechnął się szeroko. Odpowiedziała mu tym samym.

- Jeśli tylko będę miała czas…

- To świetnie! – ucieszyli się wszyscy.

Spędzili parę godzin w barze, a później pożegnali się i porozchodzili do domów. Blanka zaproponowała, że może odwieźć Lenę do mieszkania, jednak ona chciała się przespacerować. W nocy miasto miało dużo uroku, a Lena nie chciała tak szybko wracać do domu. Szła bocznymi uliczkami, okrężną drogą.

Od tak dawna pragnęła wieść normalne życie normalnego człowieka – a teraz nie mogła się dopasować. Czuła, że doświadczenia z przeszłości ciągną się za nią niczym nieustępliwy, mroczny cień. I nie myślała tylko o tamtym pobycie w krainie Śmierci – tylko o tym, że poznała inny świat, który nie powinien być jej znany.

Nie raz zastanawiała się, co by było gdyby… No właśnie, gdyby co? Lucyfer powiedział kiedyś, że jej rodzice zginęli. Nigdy za nimi nie tęskniła, miała przecież opiekuna, który starał się, by nie czuła tęsknoty. Nie miała pojęcia dlaczego zginęli, kim byli, ani dlaczego to właśnie Lucyfer ją przygarnął – wątpiła w to, że kiedykolwiek się dowie. Zresztą to nie tak, że chciała się dowiedzieć – dla niej ich nie było, nigdy nie istnieli. Leny nie ciekawił fakt, że trafiła akurat pod skrzydła Lucyfera. Zastanawiała się tylko, jak wyglądałoby jej życie, gdyby rodzice żyli, a ona byłaby z nimi. Czy byłaby zwykłą dziewczyną, tak beztroską jak jej znajome?

No i nie poznałaby Snu.

Takie jedno wydarzenie – śmierć rodziców – było impulsem, dla którego jej życie potoczyło się tak, a nie inaczej. Im bardziej o tym myślała, tym bardziej straszne to jej się wydawało. Mogło być zupełnie inaczej, gdyby nie ten mały impuls.

- Pomocy! – usłyszała krzyk. Spojrzała w stronę, z której dochodził. W bocznej uliczce zauważyła dwie postacie – mężczyznę i kobietę. Kobieta, na oko w jej wieku, z trudem łapała powietrze, mając zaciśnięte na szyi palce mężczyzny. Nie myśląc Lena pobiegła w tamtą stronę.

- Puść ją! – krzyknęła. Mężczyzna popatrzył na nią z uśmiechem. Puścił kobietę, która również się uśmiechnęła – i dopiero teraz Lena zauważyła, że oboje nie wyglądają normalnie. Ich oczy lśniły, tak podobnie jak oczy Lucyfera, a skóra nagle zrobiła się blada, błoniasta, brzydka. Zęby obnażone w uśmiechu były zaostrzone.

Demony?

Lena zatrzymała się raptownie. Kiedy tamci zrobili krok w jej stronę odwróciła się i pobiegła z zamiarem ucieczki, jednak nim zdążyła wybiec na oświetloną ulicę z góry zleciał jeszcze jeden demon. Zamierzyła się na niego pięścią, jednak ten roześmiał się tylko, złapał jej dłoń i wykręcił, tak, że stała do niego tyłem. Krzyknęła, czując ból w ramieniu.

Zobaczyła, że pozostałe demony zbliżają się do niej. Szarpnęła się mocno, lecz w następnej chwili trzymający ją demon przytknął do jej ust i nosa dłoń, a później jej oczy zamknęły się. Straciła przytomność.

- Dobrze – rozległ się kobiecy głos w ciemności. Ktoś obserwował całe zajście. – Możecie ją zabrać.

            Śmierć poczuł niepokój – niewytłumaczalne uczucie podpełzło do niego, atakując jego myśli. Nie miał pojęcia co ono oznacza. Wstał od stołu, zostawiając niedojedzony posiłek, a w następnym momencie znalazł się w swojej sali tronowej. Zamknął oczy.

Może powinienem ją odwiedzić? – pomyślał, jednak od razu wybił sobie ten pomysł z głowy. Być może ona tego nie chciała, a ponad to… Bał się? Bał się słów, które mogła wypowiedzieć. Słowa tak bardzo potrafią ranić.

Nagle jego niepokój nasilił się jeszcze bardziej. Ktoś próbował wydrzeć się do jego krainy. Skupił się.

- Możesz wejść, Śnie – powiedział cicho. Wstał gwałtownie z tronu widząc przerażoną twarz brata.

- Śmierć… - wydyszał. – Lena zniknęła.

- Jak to zniknęła?

- W ogóle jej nie czuję. Widziałem ją dzisiaj popołudniu, a teraz… Jakby zniknęła ze świata. Pomyślałem, że może jest tutaj, dlatego przyszedłem. Nie mam pojęcia co mogło się stać…

Śmierć zrobił poważną minę.

- Przeszukaj jeszcze raz miejsca, w których mogłaby się ukryć. Sprawdź Lucyfera, może tam pojechała – Śmierć zamyślił się.

- O czym myślisz, bracie? – zapytał z niepokojem Sen.

- O niczym. Muszę sprawdzić jedno miejsce.

Rozpłynęli się w powietrzu w jednej chwili.

Lena leżała na zimnej posadzce. Czuła zawroty głowy, jakby zbyt długo kręciła się na karuzeli. Chłód był nieznośny, a stęchły zapach drażnił nos. Z trudem otworzyła oczy, lecz dookoła panował mrok. Przez chwilę nie wiedziała jak się tutaj znalazła, lecz później do jej głowy nadpłynęły wspomnienia i poczuła panikę.

Jedynym odgłosem, który udawało jej się wychwycić był jej własny, przyśpieszony ze strachu oddech. Wstała chwiejnie i niepewnie szła przez ciemność chcąc natknąć się na jakąś przeszkodę – zrobiła tylko parę kroków i natrafiła na ścianę. Przeszła dookoła pomieszczenia, mając za przewodnika ścianę i mogła określić, że to bardzo mały pokój, pozbawiony drzwi i jakiegokolwiek źródła światła. Strach ją paraliżował – nie wiedziała dlaczego tutaj jest i czy kiedykolwiek się stąd wydostanie. Do oczu napłynęły jej łzy, lecz powstrzymała je.

Zastanawiała się po co demony ją porwały – była pewna, że to nie była sprawka Lucyfera – na pewno nie wtrąciłby jej do lochu, nawet jeśli faktycznie jest na nią wściekły. Pozostawał Azazel. Tylko po co?

- Śnie? – wyszeptała drżącym głosem. – Śnie! – dodała głośniej, lecz na nic były jej prośby.

Usiadła pod ścianą, czując zawroty głowy. Nagle usłyszała cichy syk dochodzący z góry – bezskutecznie próbowała dopatrzyć co jest źródłem tego odgłosu. Zamknęła oczy, a po jej policzku poleciała łza.

            Śmierć stał naprzeciwko na pierwszy rzut oka opuszczonego, rażącego monumentalizmem pałacu. Po ziemi wokół jego stóp wirowała mgła. Po chwili spostrzegł błysk światła za jednym z rozbitych okien. Podążył ostrożnie w stronę wejścia, bacząc na swój każdy krok. Kiedy znalazł się bliżej drzwi, te rozwarły się same, ukazując pogrążone w półmroku, zdewastowane wnętrze. Czuł stęchliznę i nieokreślony odór, który kojarzył mu się z demonami. Lecz nie tropił demonów – tropił swoją siostrzenicę, był pewien, że gdzieś tutaj jest. Jednak czując obecność demonów zaczął się niepokoić.

- A więc trafiłeś. Zaczynałam się nudzić – usłyszał za sobą irytujący głos.

- Pożądanie –powiedział odwracając się. Zachował powagę, lecz w sercu wzbierał się mu gniew, chcąc wybuchnąć. – Gdzie jest Lena?

Ona zachichotała tylko i przeszła obok niego. Złapał jej ramię i pociągnął, tak, by zwróciła się do niego przodem. Jej usta wykrzywiły się w uśmiechu, lecz oczy emanowały… złem.

- Puść mnie, bo możesz tego pożałować – powiedziała tylko. Posłuchał jej, lecz zaczął odczuwać panikę.

- Gdzie ona jest?

- Ktoś chce z tobą rozmawiać – powiedziała tylko. Poszedł za nią, po schodach. Znaleźli się w przestronnej sali. Śmierć zmarszczył brwi, kiedy zobaczył Azazela. Demon uśmiechnął się widząc gościa.

- Miałaś rację, Pożądanie. No, no, kto by pomyślał, że istnieje tak łatwy sposób na porozmawianie z twoim wujem.

- Do usług, Azazelu – odpowiedziała słodko Pożądanie. Śmierć zacisnął zęby.

- Co to ma znaczyć, demonie? – zapytał siląc się na spokój.

- Chcę z tobą pertraktować. W sprawie twojej części Piekła – obnażył zęby w uśmiechu.

- I po to kazałeś porwać dziewczynę?

- Owszem. Przecież tutaj przyszedłeś.

- Ty…

- Teraz powiem co się stanie. – przerwał mu ostro. – Oddasz mi swoją część Piekła.

- Dlaczego sądzisz, że tak postąpię? – w głosie Śmierci było słychać gniew, chociaż tak naprawdę czuł strach. Azazel na te słowa uśmiechnął się i skinął głową do demona stojącego przy ścianie, który na ten niemy rozkaz wyszedł z sali.

- Chodź za mną, Panie Śmierć – powiedział demon i poprowadził Śmierć do bocznego pomieszczenia.

Na jego środku stała szklana, wielka kostka. Wewnątrz niej, oparta o ścianę siedziała Lena. Jej twarz wyrażała przerażenie, a z nieobecnych oczu płynęły łzy.

- Nie widzi cię – oznajmił Azazel. – Sam zaprojektowałem tą… pułapkę. Wewnątrz tej klatki jest ciemno, tak ciemno, że dziewczyna pewnie zastanawia się czy nie oślepła.

- Wypuść ją – rozkazał cicho Śmierć, nie odrywając wzroku od dziewczyny.

- To nie koniec – Azazel nie zwracał uwagi na jego słowa. – Ta kostka była nieszczelna. Jednak od jakiejś minuty zamknęły się wszelkie otwory, przez które dostaje się jakiekolwiek powietrze. W zamian za to, do komory jest wpuszczony gaz, tak podobny do trujących oparów z Piekła.

Masz dwa wyjścia.

Albo oddasz mi Piekło i wypuszczę dziewczynę, albo – tutaj uśmiechnął się szeroko. – ona umrze. W ciemności i samotności, a jej jedynym towarzyszem będzie strach. Wtedy będziesz mógł zabrać jej duszę.

Nagle Lena drgnęła i złapała się za gardło. Zaczęła kaszleć i ciężko wciągać powietrze. Jej twarz zbladła.

- Czas płynie, Śmierć. Decyduj.

Półmrok w pokoju stał się niewytłumaczalnie wyczuwalny, niemal namacalny. Śmierć wciąż nie odrywał wzroku od Leny, która z minuty na minutę traciła szansę na przeżycie.

Jedyne co czuł to nienawiść.

- Kim ty jesteś demonie, żeby mi rozkazywać – powiedział cicho, ze spokojem. Azazel spojrzał na niego ze zdziwieniem, które przerodziło się we wściekłość. Chyba chciał coś powiedzieć, lecz Śmierć zgromił go wzrokiem. Jednocześnie na szkle otaczającym Lenę pojawiło się pęknięcie.

- Pamiętaj, gdzie twoje miejsce. Jesteś stworzoną przez ludzi istotą. Myślisz, że znasz moją moc? Myślisz, że dasz radę mnie pokonać? – z każdym jego słowem w pokoju robiło się duszniej, a pęknięcia na szybie powiększały się.

- Mógłbym cię zniszczyć jednym słowem. Mógłbym obrócić cię w proch.

Azazel nie mógł wykrztusić ani słowa. Demon obok niego nagle zniknął – to Śmierć sprawił, że rozpłynął się w powietrzu. W następnej chwili szklana cela Leny zbiła się na tysiąc kawałków, a Śmierć pojawił się przy niej, a następnie zniknęli nim wszystkie szklane odłamki upadły na posadzkę.  

            Pożądanie wtargnęła do sali.

- Ty głupcze! Mówiłeś, że ta pułapka jest odporna na jego moc! – jej czerwone usta wykrzywiły się w złowrogi grymas. Azazel spojrzał na nią z szałem.

- A ty mówiłaś, że odda mi Piekło w zamian za dziewczynę – warknął. Pożądanie zrobiła groźną minę, a w jej oczach błyszczała wściekłość.

- Wiem czego pożąda Śmierć – powiedziała przez zaciśnięte zęby i zbliżyła się do demona, który jakby skurczył się w sobie. Następnie przysunęła się jeszcze bliżej, tak, że jej usta znalazły się blisko jego ucha.

- Wiem, czego ty pożądasz – wyszeptała, a demon znieruchomiał. – Jeśli jeszcze raz mnie zawiedziesz… obiecuję, że cię zniszczę. Rozumiesz, przyjacielu? – zaakcentowała mocno ostatnie słowo.

Azazel nie wydawał się być zadowolony słysząc tą groźbę, lecz posłusznie skinął głową. Pożądanie odwróciła się i wyszła, kołysząc biodrami. Kiedy przeszła przez drzwi, zamiast znaleźć się na korytarzu ujrzała ruiny pałacu swej matki. Szybkim krokiem przeszła przez drzwi – za nimi czekała na nią Życie.

- Witaj matko – powiedziała i pocałowała ją w czerwony policzek pełen bruzd. – Niestety ona żyje. Ten idiota, Azazel zapomniał, że Śmierć jest taki silny.

- To dobrze – wychrypiała i odwróciła się od córki. Pożądanie otworzyła ze zdziwienia usta.

- Ale… Teraz nie damy rady zabić dziewczyny! On ją wziął do swego królestwa!

- Czy nie pojmujesz, córko?

- Masz plan? – Pożądanie uśmiechnęła się.

- Życie zawsze zwycięży śmierć. A śmierć zawsze niszczy życie. On ją kocha. To wystarczy, by go zniszczyć.

Zwykle zachmurzone niebo w sercu Życia rozjaśniło się – burzowe chmury odpłynęły w inne miejsce, mącąc inne serca.