II. Królestwo Śmierci.

W królestwie Śmierci najpiękniejszy jest  zmierzch – zmierzch nadchodzący po dniu Życia. Nieprawdziwe Słońce prześwituje niemal schowane za łagodnymi pagórkami, tworzy delikatnie igrające cienie. To królestwo nie znajduje się w żadnym świecie stworzonym przez Życie. To Serce Śmierci, zupełnie w innej rzeczywistości położone. Bez swego Pana nie może istnieć, bo to on jest swym domem. Królestwo zawsze istniało, a Śmierć je tylko wizualizował.

Niewielu z żywych miało zaszczyt je ujrzeć – nawet martwi nie zawsze tam trafiają. Jednak każda istota, która umarła go zaznała –  w większym lub mniejszym stopniu. A każdy kto widział mógł potwierdzić, że jest niesamowite.

Królestwo Śmierci jest pełne spokoju. To bezgraniczne tereny, na których nie zazna się krzty cierpienia. Kiedy ktoś tu wejdzie od razu czuje ulgę.

W Sercu Śmierci panuje wieczna jesień – zależnie od nastroju swego Pana grzeje słońce, lub jest pochmurnie i deszczowo. Z drzew nigdy nie spadną wszystkie liście, chociaż ciągły, przyjemny wietrzyk niemal przez cały czas uparcie próbuje je zerwać i sprawić, by wszystkie poleciały niczym złote ptaki do nieba, odsłaniając nagość gałęzi. Liście te mienią się odcieniami złota, czerwieni i brązu, tańcząc do muzyki wiatru znany tylko sobie taniec.

Ta rzeczywistość ciągle trwała, trwa i ciągle trwać będzie.

Pośrodku Królestwa – chociaż tylko Śmierć może być pewien, że to faktycznie środek, znajduje się ogromny zamek. W wąskich, wysokich oknach odbija się słońce, strzeliste dachy rzucają tajemnicze cienie na mury, a kamienne gryfy osadzone na gzymsach obserwują całą krainę.

Przed zamkiem, od strony zachodu znajduje się ogromny dziedziniec, na którym stoją piękne, nie wykonane ludzkimi rękoma posągi, przedstawiające Śmierć, Sen i Życie – każdy posąg idealnie podkreślał charakter każdego z nich. W znacznej odległości od innych stał jeszcze jeden posąg – podniszczony i pokryty mchem, lecz mimo wspaniałości pozostałych był on najcudowniejszym z nich. Posąg Nadziei.

Śmierć chociażby próbował nieskończoną ilość razy nigdy nie pozbyłby się posągów. Były wyryte w jego sercu, chociaż nie było powiedziane, że taka była jego wola. To była jego rodzina – może nie płynęła w nich ta sama krew, lecz w każdym z nich znajdowała się ta sama cząstka, dzięki której powstali, ten sam pierwiastek Stwórcy. Niektórych rzeczy nie można wymazać z serca, a rodzina z pewnością do nich należy.

Po obu stronach olbrzymich, masywnych, żelaznych wrót siedziały dwa gryfy, identyczne jak te, które obserwowały świat z góry, tyle, że wykonane ze złota. Na pierwszy rzut oka wydawały się być nieruchome, lecz po obdarzeniu ich sylwetek większą uwagą można było zauważyć delikatne unoszenie się i opadanie piersi. Byli to strażnicy, którzy bez zgody swego Pana nikogo nie mogli wpuścić do jego zamku.

Wchodząc przez wrota ukazywał się oczom ogromny hol o marmurowej, lśniącej posadzce, na której igrały płonienie z powieszonego na wysokim sklepieniu, kryształowego żyrandolu. Przedsionek ten miał kształt półkola, a wieńczący go miękko sufit pokryty był malowidłami, jakich oko nigdy nie widziało. Naprzeciwko wejścia znajdowały się szerokie, wyściełane czerwonym dywanem schody, a następnie rozwidlające się w dwie strony drogi. Zimne, bordowe ściany, od połowy pokryte ciemną boazerią nie były przez nic zdobione, jedynie co jakąś odległość można było ujrzeć wątle palącą się świecę podtrzymywaną przez złoty, misterny ornament kwiatowy. Każdy z korytarzy od zewnętrznej strony wypełniony był drzwiami prowadzącymi do przeróżnych pokoi. Można było również spostrzec, że każdy korytarz zakręcał łagodnie ku środkowi, a świadczył o tym fakt, że co parę metrów droga była ukryta i odsłaniała się stopniowo. W połowie drogi, zarówno lewego jak i prawego korytarza znajdowały się nieco węższe schody, prowadząc do jeszcze innych pomieszczeń. Później korytarze  łączyły się i prowadziły do ogromnej sali w której Śmierć zwykł się posilać.

Lecz chociaż w zamku było setki pomieszczeń – sypialni, bibliotek, bawialni, pokoi muzycznych, ptaszarni, oranżerii i innych, być może nieodkrytych jeszcze nawet przez Śmierć, to żaden z nich nie równał się w wyjątkowości z pokojem, do którego nie prowadziły żadne drzwi. Znajdował się on w sercu zamku i tylko Śmierć decydował kto do niego wejdzie i kto z niego wyjdzie. Zwykło się na niego mówić „Pokój bez Drzwi”, a jaśniej mówiąc był to pokój Śmierci, gdzie często przyjmował gości.

Był on kolisty, sklepienie miał wysokie, a na dodatek był cały marmurowy, potęgując jego monumentalizm. Mimo, że nie znajdowało się tam żadne źródło światła panowała tam jasność, oczywiście, jeśli Śmierć tego chciał. Na środku marmurowe schody pięły się w górę, zataczając delikatnie niby-spiralę, a na ich szczycie usytuowany był ogromny, misternie zdobiony tron ze złota, , na którym Władca Śmierci zwykł zasiadać. Z Pokoju bez Drzwi mógł obserwować co się dzieje w każdym zakątku swojej krainy. Pokój ten był również na tyle zaciszny, że Śmierć chętnie oddawał się w tym miejscu wirom myśli, na które podczas swoich obowiązków nie ma czasu zwracać uwagi.

Pokój Śmierci może nie miał stałych drzwi, przez które można się do niego dostać, lecz jego bezwarunkową zaletą było to, iż Śmierć tworząc do niego drzwi wyjściowe może znaleźć się  w każdym miejscu, o którym w danym momencie pomyśli. Jest to bardzo przydatne, zwłaszcza jeś!li ktoś ma tak wymagającą i odpowiedzialną „pracę”.

I to właśnie był jeden z tych momentów, w których Śmierć siedział na tronie i rozmyślał. Wydawałoby się, że nie ma on czasu na spokojne siedzenie i oddawanie się analizie myśli, przecież we wszystkich światach co ułamek sekundy giną różne istoty, lecz dla niego Pan Czas płynie zupełnie w inny sposób, dla nas zupełnie niepojęty.

Pan Śmierci całą swą uwagę myśli skupiał dzisiaj na swej siostrze. Wiedział, że Życie nienawidzi go za coś, na co on nie ma wpływu i ostatnimi czasy miał niemiłe wrażenie, że siostra ma jakieś plany wobec niego. Wywnioskował to z tego, że przez ostatnie dwadzieścia ludzkich lat ani razu się nie spotkali, a na ostatnim spotkaniu patrzyła się na niego tylko, powodując, że czuł się zupełnie bezbronny i pełen obaw. Życie była od niego starsza i wiedział, że dysponuje potężną mocą – córkami.

Każdy wszechświat, każda galaktyka, każda planeta, każda gwiazda powstały bardzo dawno temu. Pan Czas odmierzał już wtedy ilość sekund, minut, godzin, dni i lat istnienia, siedząc w swoim królestwie pełnym tykających, przeróżnych zegarów, od słonecznych, przez piaskowe klepsydry, ogniowe, po elektroniczne, kwarcowe i atomowe. W królestwie Czasu jest zapisana cała historia istnienia, z dokładnością co do sekundy. Czas, który wydawałby się najstarszy z wszystkich istnień, wie jednak, że nie jest to prawdą. Są istoty starsze od niego, starsze o jednostki dotąd jeszcze nieodkryte nawet przez niego.

Na początku było Życie. Życie pewnego razu sprawiło, że powstał wszechświat, uznawszy wcześniej, że jest on niezbędny, aby mogło się rozwijać. Jako że Czas nie był znany Życiu trwało to wiele lat. Powstały pierwsze gwiazdy, pierwiastki, planety, atmosfery, żyjątka – Życie rozwijało się.

Życie przybrało postać kobiety – kiedy Ziemia po której ludzie stąpają jeszcze nie istniała tworzyła inne planety, inteligentne skały, idealne kryształy, pierwiastki, których ludzie nigdy nie odkryją, Słońca i różne inne byty. Życie była wtedy piękna. Jej sylwetka była świetlista, bez żadnej skazy, jej oblicze było dobre, bo tylko takie rzeczy tworzyła. Z każdym jej oddechem było jej coraz więcej, była wszędzie. Była w ogniu, w próżni, w składzie gwiazd.

Lecz kiedy wszechświata jeszcze nie było, Życie otrzymało swoje rodzeństwo – bliźniaki Śmierć i Sen, młodsze od niej o wieczność, chociaż wydawało jej się, że zaledwie o oka mrugnięcie.

Pierwszym bliźniakiem, którego ujrzała Życie był Sen, o białej czuprynie i głębokich niczym studnia, szarych oczach. W umysłach istot kształtował obrazy, tylko wtedy, kiedy byli w spoczynku. Pokochała go, ponieważ zrozumiała, że Sen jest równie potrzebny co ona. Dopełniali się nawzajem dając wszystkim szczęście. Lecz Życie nie wiedziała, że każde istnienie przez nią stworzone czeka kres. Zrozumiała to dopiero wtedy, kiedy ujrzała drugiego brata.

Był to Śmierć. Wyższy od niej, z bladą skórą, bledszą niż kiedykolwiek widziała. Rozczochrane, krucze włosy opadały mu na oczy. Dopiero po chwili je ujrzała –, miał je czarne, błyszczące niczym kryształy. Na jego twarzy nie było uśmiechu. Życie wiedziała, że jego rola jest zupełnie przeciwna do jej i była wrogo do niego nastawiona, chociaż rozumiała, że taka jest wola Stwórcy.

Rodzeństwo było świadome, że ma przed sobą nieskończoność. Życie na każdej planecie tworzyło coś innego, Sen kształtował inne marzenia, Śmierć przychodził w różnych momentach. Długo po tym, jak powstał Pan Czas Życie stworzyło człowieka na podobieństwo siebie – nie było bowiem takiego ciała na żadnej innej planecie w żadnym innym świecie.

Kiedy powstał człowiek Życie poczęła się zmieniać. Ludzie byli istotami, które miały w sobie coś więcej niż inne. Coraz częściej wybierali zło, czyli to, czego Życie wcześniej nie widziała i nie znała. Jej postura robiła się coraz cięższa, skóra pokrywała się siatką z czerwonych nitek, zęby zepsuły się, oddech miał ohydną woń. Urodziła ona  Pychę, Chciwość, Nieczystość, Nieumiarkowanie, Gniew, Zazdrość oraz Lenistwo, które sprawiały, że ludzkość miała zginąć. Ludzie jednak nie chcieli końca, więc zaczęli czcić bogów, których sami wymyślili, każdy z tych bogów zaczynał istnieć bez ingerencji Życia.

Ludzie cenili Życie, kochali dobry Sen, lecz wobec Śmierci byli zdystansowani. On jednak nie przejmował się tym, gdyż wiedział, że oni przeminą, kiedy on będzie trwać. Sen, chcąc by Śmierć poczuł się lepiej stworzył Cauchemara, koszmar, który był bratem Revasserie, czyli marzenia sennego. Śmierć był wdzięczny bratu, lecz nawet to nic nie zmieniło. Wędrował po świecie zbierając żniwo, odwiedzając bogów, nawiązując kontakt z ludźmi. Z nudów zawierał pakty, które sprawiały, że ludzie stawali się nieśmiertelni, wdawał się w romanse z boginiami różnych panteonów. Po wielu latach zrozumiał, że ludzie zawsze będą się bali końca życia, chociażby podświadomie i pogodził się z tym.

Śmierć zauważył, że ludzie obwiniają go za coś, na co on nie ma wpływu. Na żadnej innej planecie nie spotkał istot, które miałyby coś przeciwko zakończenia swojego żywota, bo każdy koniec to przecież również początek. Śmierć bowiem nie przychodzi bez powodu, a powody dla których przychodzi tworzy nie kto inny jak człowiek. Oczekująca na dziewiąty miesiąc kobieta obwiniała go za to, że poroniła, chociaż sama piła za dużo alkoholu. Ośmioletni chłopiec płakał nad przejechanym psem, przeklinając Śmierć, że mu go odebrał, podczas gdy parę dni wcześniej rzucał w niego kamieniami. Młoda kotka miauczała ze złością i żalem do niego, bo ludzie zabili jej nowo narodzone kocięta. Przecież to nie on decydował o tym kiedy ma przyjść, lecz sami ludzie. Paląc tytoń wydają na siebie wyrok, przechodząc na czerwonym świetle kuszą los, zażywając narkotyki sami decydują się na wcześniejsze odwiedziny Śmierci.

Inteligentne skały, które żyją na pewnej planecie same domagają się końca, bo wiedzą, że na ich miejsce powstaną nowe, być może jeszcze piękniejsze.

Stworzenia z odległej galaktyki, których wygląd zmienia się z dnia na dzień – raz są małymi mrówkami, by nagle zmienić się w olbrzymie dinozaury – traktują Śmierć jak coś naturalnego, kiedy czują, że nadchodzi ich czas po prostu kładą się, zamykają oczy i czekają.

A ludzie? Ludzie nie mogą się pogodzić z tym, że taki jest los każdej istoty żywej. Nie myślą o tym, że kiedyś będą musieli odejść z tego świata, chcą żyć wiecznie, chociaż życie teraz jest często straszniejsze od tego, co czeka ich po śmierci. Nie dopuszczają myśli o końcu do swoich umysłów, chociaż często sami zabijają swoich pobratymców.

Zaiste, ludzie są zabawni – pomyślał Śmierć.