I. Kilka słów o Nadziei. Część Pierwsza.

Nadzieja. Nie, na pewno nie jest ona matką głupich – o stanie intelektu nie decyduje ten czynnik. Poza tym każdy w życiu miał jakąś nadzieję, a to byłoby świadectwem, że wszystkie istoty są z natury głupie. Nadzieja jest twórcza i destrukcyjna jednocześnie. Jej piękno przewyższa wszystkie istoty, jej siła nie może być porównywana nawet z grawitacją. Raz tchnięta nie opuszcza po kres istnienia.
Warto wiedzieć, że nadzieja jest jak pasożyt, który opanowuje stopniowo cały umysł. Pasożyt ten żywi się swoją ofiarą, żywi się nią aż do śmierci – nadzieja bowiem jest niezniszczalna i oznacza albo całkowite zwycięstwo, albo klęskę, nigdy nic pośredniego. Bezwzględnie najsmutniejszym faktem jest to, że nikt nie ma wpływu na wynik tej „choroby”. Kiedy raz zaatakuje organizm nigdy go nie opuści, czasami tylko ukryje się gdzieś głęboko, uśpi naszą czujność, by zaatakować ze zdwojoną siłą.

Oczywiście nie można stwierdzić, że ów pasożyt jest całkowicie, bezsprzecznie groźny – nadzieja potrafi zdziałać cuda, zmobilizować – jednak opierając się tylko na niej nic nie da się zdziałać. Kiedy ktoś się w niej całkowicie zatopi nie ma szans na ratunek.

Nie można żyć samą nadzieją. Ale życie bez niej z pewnością jest życiem żałosnym, pozbawionym sensu. Gdyby jej nie było życie każdego byłoby szare, niezmienne, monotonne. A przecież nie ma nic niezmiennego. Zmiana zawsze przychodzi, czasami ktoś jej oczekuje, czasami od niej ucieka, innym razem jest przez nią zaskakiwany (to zupełnie tak jak ze śmiercią).

I następnym faktem jest to, że nie można się ich ustrzec – zmiany i śmierci.

Dawniej Nadzieja miała własną postać – nieopisanie piękną, pełną gracji i magicznego wdzięku. Dawała światło tym, którzy znaleźli się w mroku, odbierała tym, którzy zbyt bardzo na niej polegali.

Lecz zła było zbyt dużo, a tego nie mogła znieść. To wada istot dobrych i niewinnych – zło niszczy je, prowadząc do całkowitej destrukcji. I tak właśnie z nią się stało – jako idea nie mogła zostać całkowicie zniszczona, lecz jej antropomorficzna postać zniknęła, rozpłynęła się, jak poranna mgła. Była i nie była.

Ktoś mógłby powiedzieć, że to nie ma znaczenia – jeśli nadal istniała, mimo, że bez formy, to co takiego się stało?

Otóż faktem jest, iż nie tylko ta idea przybrała ludzką formę. Odejście jej postaci w niebyt wcale nie było niezauważone.