XXIV. Demony przeszłości I.

- Nie chcę dzisiaj żadnego balu. To beznadziejne – powiedziała Senna. Siedziała w fotelu z założoną nogą na nogę i skrzyżowanymi rękoma, odchylając głowę do tyłu. Sen zauważył, że od paru tygodni była rozkojarzona i nie w humorze. Zresztą nie tylko Sen – wszystkim istotom w jego królestwie dało się to we znaki. 
- Kończysz osiemnaście lat, to ważna chwila – przypomniał jej przyjaciel, na co dziewczyna przewróciła oczami. 
- I co z tego, że będę pełnoletnia? Czy wtedy będę mogła stąd wyjść? – Sen chciał coś powiedzieć, lecz powstrzymała go gestem. – Sama, Śnie. 
- Dobrze wiesz, że to nie jest takie łatwe.- Potrafię opanować swoją moc, Śnie. Mogłabym… - nie dokończyła, wiedząc, że wcale nie ma racji. O ile łatwo jej było uspokoić się po wybuchu swojej mocy, o tyle samego momentu wybuchu nie mogła opanować. Od kilku lat próbowała na wszelkie sposoby zapobiegać tym wybuchom – lecz w końcu musiała przyznać rację swojemu ojcu – żaden człowiek nie może poskromić tej siły. 
- Nie, Senno. On się na to nie zgodzi.
- O ile się nie mylę mieszkam w twoim królestwie, a Śmierć i tak udaje, że ja nie istnieję – zacisnęła mocno zęby, nie chcąc uronić żadnej łzy.
- Senna, po co te kłótnie? Nie chcesz spotkać dzisiaj swoich przyjaciół? – zapytał, przeczuwając powód jej podenerwowania.
- Chcę. To nie o to chodzi – popatrzyła w bok, a później wstała i odwróciła się do niego tyłem, spoglądając przez okno. – Czy… czy on przyjdzie?
- Na pewno! Powiedział, że przyjdzie – głos Snu był pełen entuzjazmu, lecz w myślach przeklinał Śmierć, by nie zmienił zdania.
- Po co? Wolałabym, żeby nie przychodził – powiedziała lekceważącym głosem, chociaż Sen wyczuł, że nie mówi prawdy. Mimo, że Senna okazywała jak bardzo jest zła na swego ojca, to i tak w głębi serca bardzo chciałaby, by Śmierć się nią interesował. Jedyne, czego się obawiał to to, że Senna nie będzie wiecznie oczekiwać na to zainteresowanie. 
- Przyjdzie – obiecał ostrzejszym głosem, przywołując ją do porządku, jednocześnie wracając wspomnieniami do ostatniej rozmowy z jej ojcem. Pamiętał, jak ostrożnie dobierał słowa, oraz jak bardzo obawiał się jego odpowiedzi.

- Śmierć, proszę, daj jej powód, by całkiem cię nie znienawidziła. Mały prezent, może coś, co należało do Leny… - zawahał się i zerknął na Śmierć, po czym dodał pewniej: - Ona by tego chciała. Pomyśl, że to od niej, nie od ciebie. 
- Niech będzie. Ale nie obiecuję, że zostanę długo. - zgodził się z ociąganiem, na co Sen odetchnął z ulgą. 
- Dziękuję, bracie. 

           Przygotowania do balu nie nastręczały dużo kłopotów - wystarczyło stworzyć kilkanaście sennych stworzeń i wydać odpowiednie rozkazy. Od rana w zamku panował jeden wielki chaos, lecz w miarę upływu czasu zwyciężał porządek. Wszyscy byli podnieceni myśląc o nadchodzącym przyjęciu. No, prawie wszyscy, bo główny powód przyjęcia, a raczej "powódka" siedziała w swojej komnacie, z naburmuszoną miną obserwując przez okno świat. Sen poprosił Revasserie, by zawołała Sennę, lecz nawet tak pięknemu marzeniu sennemu nie udało się wyciągnąć ponurej istotki z pokoju. Godzinę później Cauchemar ponowił próbę, lecz spotkał się z rzuconą przez dziewczynę poduszką, co uznał jednoznacznie za odpowiedź.  Senna naprawdę kochała spotykać się z przyjaciółmi, lecz za każdym razem kiedy pomyślała o gościach przed oczami miała tylko jedną osobę. I tak, napędzając ten wyimaginowany młyn radości i zdenerwowania, myśląc o ojcu odechciewało jej się udziału w swoim własnym przyjęciu. 
Chociaż była pewna, że Sen nie pozwoli na jej nieobecność, to w głębi duszy pragnęła zostać we własnym pokoju, przykryć się szczelnie aksamitną pościelą i przeczekać ten cyrk w tej prowizorycznej samotni. 

        Jednak po południu zaczęła się przygotowywać. Ubrała krótką, czarną sukienkę, z dosyć odważnym dekoltem i odkrytymi plecami. Zrobiła niezbyt mocny makijaż oczu, a na koniec poprosiła Revasserie, by zrobiła z jej włosów misterny francuski warkocz, z wpiętymi po obu stronach grzebykami, z których błyskały szmaragdy. Zeszła na dół, do czekającego na nią Snu. Zauważyła, że kiedy ją ujrzał na chwilę zaparło mu dech.
- Wyglądasz fantastycznie - pochwalił ją, na co ona przewróciła oczami.
- Jak zawsze, Śnie - odpowiedziała, siląc się na uśmiech.
- Nawet nie wiesz jak bardzo przypominasz mi swoją matkę - powiedział szybko, nie patrząc na nią. Poczuła ucisk w piersiach, kiedy usłyszała jego słowa, jednak nie skomentowała tego. 

       Stali w holu, co przypomniało jej o tym całym oczekiwaniu na każde spotkanie z ojcem. Zaczęła ponownie się denerwować. Podczas gdy goście wchodzili do zamku, Senna lustrowała nieświadomie drzwi wejściowe mając nadzieję ujrzeć ojca. Gości nie było zbyt wielu - prócz jej ulubionych snów, paru bogów, którzy znali jej matkę, nie miała pojęcia kogo mogłaby zaprosić. 
Jej zielone oczy zaświeciły się, kiedy na końcu wszedł jej ojciec. Zmierzył ją wzrokiem i skinął jej głową. Kiedyś, za chociaż tyle uwagi jej serce rozweseliłoby się, lecz teraz, mimo wszechogarniającej ulgi jego przybycia, dziewczyna nie poczuła tych emocji, które przeżywała będąc młodszą i mniej mądrą istotką. 
- Ojcze - skinęła mu również głową, zachowując tyle powagi, ile tylko miała w sobie. Odwrócił szybko wzrok na Sen i równie chłodno się z nim przywitał. Senna z zaskoczeniem zauważyła, że prawie nie oddychała - dopiero, kiedy Śmierć zniknął za drzwiami sali mogła nabrać więcej powietrza.  

        Nastąpiła najgorsza część przyjęcia - po zdmuchnięciu osiemnastu świeczek na olbrzymim, czekoladowym torcie Senna musiała przyjmować życzenia, które jak dla niej i tak miały się nigdy nie spełnić. Prezenty układano z boku, a ich otwarcie miało się odbyć już po przyjęciu. Senna patrzyła ponad głowami przybyłych, szukając tej jednej osoby. Jedyne życzenia, które zapamiętała, były te złożone od Cauchemara - żeby zawsze dawała w kość Niani, oraz, by przy jakiejkolwiek okazji "spieprzyła z tego kraju, może do Meksyku, bo wszyscy ludzie tam uciekają, więc coś musi być na rzeczy". Roześmiała się, kiedy Koszmar podniósł ją do góry i wykonał pełen obrót, a później bratersko przytulił, jakby nie ważyła pięćdziesięciu kilku kilogramów, tylko bynajmniej sto i była bynajmniej kulturystą. 

Zjedli tort i niektórzy zaczęli tańczyć. Senna wirowała od ramion do ramion, i już po chwili miała dosyć.Później wpadła na Sen - mężczyzna przytulił ją mocno, przez co była zmuszona jeszcze potańczyć.
- Senna, kończysz osiemnaście lat. Jesteś już taka dorosła. Ale pamiętaj, że dorosłość to nie lata, a doświadczenie. Dlatego życzę ci, byś każdą życiową decyzję podejmowała po dłuższym zastanowieniu i przemyślanie.  
- Dzięki, Śnie - odpowiedziała z uśmiechem, jednocześnie patrząc ponad jego ramieniem. Dobrze wiedziała, że jeszcze wiele jej do dorosłości i doceniała te szczere życzenia.  
- Chyba powinnaś iść na chwilę do głównego salonu. Ktoś na ciebie czeka - oznajmił jej Sen, widząc, że dziewczyna szuka wzrokiem ojca. Światełko nadziei zapaliło się w jej oczach i natychmiastowo wyszła z sali. Mimo odgłosów przyjęcia dobrze słyszała swoje przyspieszone serce. Weszła do ciemnego pokoju, lecz wydawało jej się, że nikogo tam nie ma. Miała się odwracać, gdy usłyszała głos ojca i rozbłysnęło światło.
- Chcę ci dać prezent – odwróciła się do niego zdziwiona. Nie patrzył na nią, a minę miał tak samo beznamiętną jak zawsze, ale w jego głosie wyczuła lekkie… wahanie. Śmierć bardzo rzadko odzywał się do niej bezpośrednio, a już na pewno nie sam na sam. Wyciągnął rękę, a w otwartej dłoni znajdowało się małe pudełeczko. Senna podeszła do niego niepewnie i, uważając by go nie dotknąć wzięła pudełeczko. Jej oczom ukazał się naszyjnik z małym Łapaczem Snów. 
- Należał do twojej matki. Pomyślałem… Ona chciałaby, żebyś to nosiła.W oczach Senny zawirowały łzy, lecz dzielnie je powstrzymała.
- Dziękuję, ojcze – powiedziała cicho. Śmierć tylko skinął głową i nadal nie zaszczycając ją spojrzeniem wyszedł z pokoju. Senna wyszła na dwór, czując, jakby miało jej zabraknąć powietrza. Wolnym krokiem ruszyła w stronę marmurowej ławki. Potrzebowała chwili samotności. Zacisnęła palce na prezencie, czując ciepło na sercu. Dopiero po chwili zorientowała się, że jest obserwowana.
- Jesteś bardzo podobna do swojej matki - mężczyzna miał wibrujący głos, przypominający mruczenie kota. Złote, kręcone włosy niemal świeciły w ciemności. W ręki trzymał kieliszek wina, wpatrując się z uwagą Sennie. Dziewczyna nie znała go, dlatego też miała się na baczności, lecz wzmianka o jej matce zaciekawiła ją.
- Znał ją pan?
- Owszem. Nazywam się Lucyfer. Lena wychowywała się w moim domu - przytaknął.
- Sen nie wspominał o tym - odpowiedziała mu powątpiewającym głosem. Słysząc jej słowa Lucyfer uśmiechnął się.
- Chyba za wiele ci nie mówi, czyż nie? - mimo, iż ton jego głosu i wyraz twarzy był przyjazny, to Senna nie mogła odegnać od siebie niepokoju.
- Można tak to ująć - przyznała ostrożnie i odwróciła się od niego. - Powinnam już wracać - ruszyła przed siebie.
- Twoja matka była bardzo wyjątkowa - powiedział cicho, powodując, że ponownie na niego spojrzała.
- Może mi pan o niej opowiedzieć?
- Była dobra, a jednocześnie nieposłuszna. Ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Lubiła pomagać. Wiedziałaś, że bardzo przyjaźniła się ze Snem? Tak bardzo, że byłem pewny, że będą kiedyś parą.
- Słyszałam, że była jego najlepszą przyjaciółką - odrzekła - Ale dlaczego… Dlaczego w końcu z  nim się nie związała?
- Musiała zamieszkać ze Śmiercią. A później… później uciekła z jego królestwa, do świata żywych. Po paru latach ich drogi się zeszły i zakochała się w nim. Żyła w jego królestwie niczym królowa. Lecz kiedy okazało się, że jest w ciąży Śmierć nie był zadowolony. 
- Dlaczego? - przełknęła ślinę, czując suchość w gardle. 
- Nie powiedzieli ci? - Lucyfer spojrzał na nią z wyćwiczonym żalem. Widział, jak jej oblicze staje się coraz bledsze. 
- Nie.
- Więc i ja nie powinienem. Ale weź to – podał jej złotą wizytówkę. – Twoja matka chciałaby, byś była w świecie żywych. Możesz mnie odwiedzić, jak się zdecydujesz. W końcu jesteś dorosła.
Zamrugała oczami i chciała coś powiedzieć, zmusić złotowłosego mężczyznę, by dokończył to, co zaczął, lecz tamten zniknął, nie dając jej szansy na zatrzymanie go. Poczuła łzy w oczach, a później złość. Sen wiedział tyle o jej matce, a jednak zataił przed nią jej historię. Wiedział, że Śmierć nie chciał jej narodzin i również nie kwapił się, by o tym jej powiedzieć. Przez tyle czasu widział, jak bardzo boli ją obojętność Śmierci, a jednak nie odważył się tego powiedzieć. Tylko dlaczego Śmierć jej nie chciał? Jak ojciec może nie chcieć narodzin dziecka? Zacisnęła powieki, nie chcąc uronić łzy. W jej umyśle zapanował chaos. Pytania pozostające bez odpowiedzi kłębiły się w jej głowie, powodując rozdrażnienie. Dzisiaj wszystko się wyjaśni.Weszła ze spokojem do holu. Zastała tam Sen. Najwidoczniej chciał jej szukać, bo kiedy ją zobaczył uśmiechnął się szeroko.
- Se... - zaczął, lecz nie pozwoliła mu dokończyć.
- Dlaczego Śmierć mnie nienawidzi? - każde słowo wypowiadała z pozornym spokojem. Widziała, jak na jego twarz wstępuje szybko zamaskowany zaskoczeniem niepokój. 
-Co ty wygadujesz, Senna?
- Przestań. Wiem, że on mnie nienawidzi. Odpowiedz.
- On wcale cię nie nienawidzi! Tylko… Przeżywa nadal odejście Leny… - nie mogła już tego słuchać.
- Przestań kłamać! – wycedziła, a powietrze wokół zgęstniało,  światło na moment przygasiło się. Sen spojrzał na nią z szokiem – zresztą ona sama była zszokowana mocą, jaką nagle poczuła w swoim ciele.
- Kto ci to powiedział? - Sen spoważniał nagle, widząc, że nie ma sensu dalej udawać.
- Nie twoja sprawa.
- Kto mąci ci w głowie? Ktoś tutaj był bez zaproszenia.
- Lucyfer – zza pleców Senny rozległ się głos Śmierci. Dziewczyna skamieniała, bojąc się spojrzeć mu w oczy.
- Senna, co on ci powiedział? - Sen ponowił pytanie ostrym głosem.
- Wystarczająco dużo! Więcej niż ty! – zwróciła się do Snu z żalem. – Wiem, że on nie chciał moich narodzin!
- Słowa Lucyfera są prawdziwe – wtrącił się chłodno Śmierć. 
- Przestań, Śmierć. Nie mów nic więcej – szepnął gorączkowo jego brat. Ten podszedł jednak do Senny, stanął jakieś dwa metry od niej.
- Dlaczego mnie nienawidzisz? – zapytała cicho. Pomyślała, że to może jej zbyt wybujała wyobraźnia zmyśliła tamtego mężczyznę oraz to, co powiedział. Śmierć ją zignorował.
- Do następnego razu, bracie – spojrzał przez ramię na Sen. Chciał już odejść, lecz poczuł, że Senna złapała jego ramię w żelazny uścisk.
- O coś się zapytałam, Śmierć! – krzyknęła. Przez jego twarz przemknęło zaskoczenie, lecz zaraz później popatrzył na nią zimnym wzrokiem. Senna była przerażona swoim nagłym wybuchem, lecz była również wściekła, dlatego zignorowała strach.
- Zabiłaś moją żonę. Gdybyś się nie urodziła, ona by żyła. Dlatego cię nienawidzę – powiedział to ze spokojem, czując jak jej uścisk słabnie, i widząc jak jej twarz blednie. 
- Kurwa, Śmierć! – Sen chciał mu przerwać. 
– Senna… - podszedł do niej, chcąc zobaczyć jej wyraz twarzy. – Nie słuchaj go, skarbie. 
Śmierć i Senna mierzyli się wzrokiem – on chłodnym i pustym, a ona pełnym smutku i wściekłości. Dziewczyna opuściła powoli rękę, puszczając ojca i czekając, aż jego oczy ponownie zetkną się z jej. A kiedy to nastąpiło, zachowując resztki pozornego spokoju powiedziała coś, czego w innej sytuacji za nic w świecie by nie powiedziała.
- Jedyną osobą odpowiedzialną za jej śmierć jesteś ty, ojcze – powiedziała cicho, obserwując jak jego oczy matowieją, a usta zaciskają się mocno. 
- Przestańcie oboje! – krzyknął Sen, lecz Śmierć w następnym momencie zniknął. Chciał objąć Senne, lecz zręcznie wymknęła się jego dłoniom. 
- Czy to prawda? To co powiedział. Czy to ja zabiłam swoją matkę? – jej głos był pusty i przerażający.
- Senna, to nie tak. Twoja mama…
- Wiedziałeś o tym i mi nie powiedziałeś? – popatrzyła na niego z rozczarowaniem i łzami w oczach.
- Twoja matka wiedziała, że urodzenie cię wiąże się ze śmiercią. To była jej decyzja. Kochała cię całym sercem i nie pozwoliłaby, by ktokolwiek cię skrzywdził. Nie mówiłem ci, bo nie chciałem cię ranić. Wiem, że to trudne i wiem, że jesteś zła na mnie… Ale, Senna, ja po prostu…
- Nie chcę tego słuchać! – przerwała mu, odwróciła się na pięcie i uciekła od niego. Myśli pędziły jak oszalałe. Czuła złość, czuła smutek. I nienawiść. Do Śmierci – nawet w głowie nie nazywała go ojcem, do Snu, który zataił przed nią to wszystko. Chciała stąd uciec, uciec jak najdalej. Wiedziała, że może. Gdy tylko pomyślała o ucieczce o jej umysł uderzyła fala mocy, mocy, którą miała w sobie, bo była córką Śmierci. Chyba po raz pierwszy z pełną świadomością jej użyła.

Poczuła sen. Jakieś dziecko marzyło o fantazyjnych fajerwerkach, zupełnie nieświadome, że w jego śnie pojawił się intruz. Senna obejrzała się za siebie i ujrzała swojego przyjaciela biegnącego za nią. Następnie wystrzeliła do góry, a Sen zdążył ujrzeć tylko wybuch czerwono-złotych sztucznych ogni. Zaklął siarczyście.Zniknęła, rozpłynęła się w snach.                                                                                     
***

Rozdział ten podzieliłam na dwie części. Przykro mi, że dzisiejszy post jest tak krótki, ale postaram się dodać następny w czasie nie dłuższym niż tydzień.